Dunedin & MTBing Otago Peninsula

Dunedin is een charmante stad aan de kust van het Zuidereiland. Het is de meest oude stad van Nieuw-Zeeland en is een echte studenten stad. Het heeft een Schotse roots en is vernoemd naar Dún Èideann, Edinburgh. Er heerste een ontspannen sfeer en Léon en ik vonden er genoeg hippe cafeetjes met lekkere koffie (en goed internet). Eindelijk weer mogelijkheid om bij te kletsen met Marieke. Vriendinnen worden zeker gemist aan de andere kant van de wereld! Internet, Whatsapp Skype en Facebook zorgen er wel voor dat alles nog heel dichtbij voelt. We sliepen iets buiten de stad direct aan het strand. We dachten het laatste parkeerplaats/freedom-kampeerplekje te hebben bemachtigd. Echter was na een powernap op het strand onze Queen helemaal volgebouwd. Tientallen andere (Duitse) backpackers met campervans waren precies tussen de paaltjes van het freedomcamp gebied gepropt. We waren omsingeld en konden geen kant meer op (niet dat we dat van plan waren).

De volgende dag waaiden we praktisch weg van de parkeer-/kampeerplaats. Ondanks de wind huurden we twee mountainbikes waarop we naar Otago Peninsula fietsten. Een pittige klim omhoog door woonwijken die aan steile wegen grensden. Met een zadel dat continu naar beneden gleed zakte de moed (en energie) me meerdere malen in de schoenen. Maar eenmaal op het hoogste punt aangekomen, en de woonwijken achter ons gelaten, kwamen we aan in een gebied met mooie uitzichten over de groene heuvels en de kust van dit schiereiland. Zo langzaam als we in het begin omhoog kropen, zo snel sjeesden we naar beneden over ruime slingerwegen die ons langs ongerepte natuur, langs oude boerderijen, akkers en boomgaarden voerden. In Portobello dronken we een kop koffie voor aanvang van de weg terug langs het water. Maar zelfs een goede kop koffie geeft je niet genoeg energie en kracht om tegen windkracht 10 in te fietsen. Het was uit alle macht in je pedalen en trappen in de hoop een halve meter vooruit te komen. Dezelfde wind die ons die ochtend van de parkeerplaats deed afwaaien had zich nu volop tegen ons gericht. Een uurtje terug fietsen duurde zo ruim 2,5 uur. Misschien was lopen nog sneller geweest. Maar natuurlijk laten we ons als eigenwijze fietsende Hollanders niet kennen en haalden we met een rode kop en klotsende oksels de eindstreep.

Na de fietstocht reden we met onze Queen terug naar het eiland om nog meer naar de punt van het eiland te rijden. Op het uiterste puntje van het schiereiland is de enige broedplaats van de Royal Albatros op het vaste land ter wereld. Helaas daarmee ook een entreeprijs om ze te kunnen bezichtigen vanuit een uitkijkgebouw op de uiterste punt. Uitkijkend over eindeloze kilometers zee en een schier indrukwekkende klif waar ze hun nesten op hebben gebouwd. We besloten te wachten tot de wind weer wat opstak. Niet veel later cirkelden er Albatrossen sierlijk en hoog boven onze hoofden. Ongelofelijk hoe groot deze vogels zijn en hoe sierlijk ze door de lucht cruisen op de wind. Steeds weer kwamen ze over de kop van de klif aanzetten.

Niet ver van de albatros-klif was een klein strandje waar zeehonden lagen te luieren maar waar (wederom) geen pinguïns te zien waren. We speurden langs de vlonders en door de duinpannen, we zagen wel veertjes en pootjes maar er was nog nergens een pinguïn te bekennen. Totdat Léon door de gleuven van een van de houten broedkistjes keek en werd aangestaard door twee helder blauwe oogjes van een Little Blue Penguïn. De volgende dag tijdens onze tweede zoektocht vonden we er nog twee die zich hadden verscholen in de konijnenholletjes langs de duinen. Een mooi maar vooral ook een heel kwetsbaar gezicht.

Aan het eind van de middag reden we door het glooiende landschap steeds verder omhoog. We slingeren door landbouwakkers, gouden velden. We zijn bijna op het uitzichtpunt aangekomen, eerst nog een stijle zandweg omhoog lopen. Natuurlijk ook nu weer competitie, wie is als eerste boven. Maar in de hellingsgraad omhoog rennen is onmogelijk, spontaan knijpen je longen samen.. Ongeacht wie als eerste boven was (Marleen heeft dit geschreven, dus je kan je wel indenken wie (weer) als eerste boven was… ;-D), het uitzicht was prachtig. 360 graden om ons heen, sereen landschap waarin niemand anders stond behalve wij twee en een prachtige ondergaande zon over de baaien en glooiende heuvels die eindigen in rotspartijen in de zee.

Mt Cook en de turquoise gletsjermeren
Over een lange rechte weg reden we door verlaten dorpjes, akkers, wijngaarden naar Mount Cook. We hadden deze berg al vanaf de westkant, vanaf Lake Matheson mogen aanschouwen. Maar op aanraden van JM en Sophie reden we vanuit het zuiden helemaal naar de voet van de berg. Onderweg reden we langs Lake Pukaki en keken we onze ogen uit. Het water heeft door de gletsjers zo’n intens blauw/turquoise frisse kleur. Je wordt er als een magneet naartoe getrokken. Op blote voeten over de grote rotsen naar het knalblauwe water. Een fotogenieke plek met Mount Cook in een lichtblauwe nevel op de achtergrond. Het frisse water vraagt om gevoeld te worden en op een vreemde manier krijg je zelfs dorst bij het zien van dit water. Op blote voeten over de pebble stones het ijskoude water in. Het water was eerst fris, dan ijzig koud met prikken en steken in je benen en voeten. Maar de pijn verdween snel en het frisse water voelde steeds warmer. Zo heerlijk dat je er het liefst helemaal in zou springen.

Mel en Dominique, onze Duitse vrienden, waren echter 100 km verderop op ons aan het wachten. We moesten dus verder en beklommen even later met hen de trappen naar Lake Tasman. Ook Lake Tasman is een gletsjermeer, maar alles behalve zo blauw als Lake Pukaki. Dit meer is grijs en vaal, net zoals de gletsjer zelf die door de laag stof en gruis nauwelijks opvalt. In de jaren tachtig waren er nog maar een paar kleine plassen smeltwater aan de voet van deze gletjser. En rijkte de gletsjer honderden meters verder dan waar de zwarte gletsjer zich nu bevindt. Maar nu 25 jaar later ligt er een groot grijs meer en is de gletsjer honderden meters teruggetrokken. Climate Change eat your heart out. Een verhaal van gletsjers wat we overal tegen zijn gekomen. Het zal dan ook niet lang meer duren voordat de gletsjer in zijn geheel gesmolten is en in het meer verdwenen is.

We sliepen op de DOC Campsite waar vandaan vele wandelwegen zich verspreiden door het oerse landschap. Léon en ik trokken onze wandelschoenen aan en gingen diezelfde avond nog richting Mount Cook. De wandelwegen waren weer typisch Nieuw-Zeelands, goed onderhouden en bijna met blote voeten bewandelbaar. Het was al avond waardoor we de Chinese toeristen en de rest van de meute achter ons lieten. We liepen bijna helemaal alleen door het gebied en passeerden indrukwekkende slingerende hangbruggen over grote rivieren. Het was er heerlijk stil en door de grootsheid van het gebergte voelde je je ontzettend klein. De stilte werd zo nu en dan doorbroken door een hevig gegrom en gedonder vanuit de bergen, als je goed keek kon je zelfs de pakken ijs naar beneden zien glijden in een ijzige waterval. Smelten van het ijspakket en van de gletsjers wederom. De tocht bracht ons naar het gletsjermeer aan de voet van Mount Cook. Prachtig en ruig. In een poging om dit vast te leggen zijn we zeker een uur blijven hangen voor the picture perfect. Op de terugweg passeerden we bij toeval een klein meertje wat zich perfect liet dienen als spiegel van Mount Cook.

Die avond aan de slag op ons eenpits gasfornuis. Het was tijd voor ‘a taste of Holland’, Pannenkoeken tijd! De knetterend geluiden van het beslag dat in de olie valt en de geur van zoete pannenkoeken gaven een gevoel van thuis. Bij gebrek aan stroop en poedersuiker, deden we dikke plakken zoute oude Cheddarkaas en Nutella op onze pannenkoek. Het was genieten deze Nederlandse calorieën bom. Een goede bodem voor de klim van morgen.

Op naar Müllershut

Vroeg uit de veren om 1 km te stijgen tijdens en pittige wandeltocht naar Müllershut. De 2200 “unforgiving” traptreden beten in onze kuiten maar brachten ons ook tot hogere sferen. We kwamen uit bij Sealy Tarns toen het vroege zonlicht een mooie gouden sluier over het dal had gelegd. De tweede helft van de tocht ging over in Alpine gebied. Er waren geen bergpaden meer maar rotsen en geitenweggetjes waarover je jezelf soms met handen en voeten een weg moest zien te banen. Een 360 graden uitzicht boven aan de eerste ‘ridge’ maakte al het geploeter van de uren ervoor meer dan waard.

Even later zaten we iets verderop bij Müllers hut, omgeven door niets anders dan rotsen en losse stenen. We raakten aan de praat met een Zwitsers stelletje dat al een jaar aan het reizen was. Wij deelden kaas en koekjes en hadden een gezellige lunch. ‘Wereldreizigers’ lijken elkaar op te zoeken/ aan te trekken en staan bijna altijd garant voor een goed en interessant gezelschap. Met een buik vol kaas koekjes en brood besloten we toch nog ‘even’ naar de top te lopen. Klauterend en springend over (de nu echt) grote rotsen kwamen we aan op het allerhoogste punt. Een heerlijk gevoel om op de top te staan met de ruige stenen en uitzichten om je heen, de langzaam opkomende wolken maakten het nog extra dramatisch. Met de opstekende wind gingen we na niet al te lange tijd maar snel weer naar beneden.

Even later horen we tijdens het lopen: ‘Man you look good in this area, you remind me of our Swiss flowers!’ de rest van de terugtocht liepen we samen met zwitserse Marcel en zijn vriendin. 2 Belgen haakten later ook aan. Al kletsend en grappend ging de afdaling snel en hadden we net iets minder last van slappe benen en zere knieen tijdens deze alles behalve makkelijke weg naar beneden. Het was een gezellig international gezelschap waarmee we die avond aan het blauw-turquoise Lake Pukaki kampeerden. Ieder op een Warehouse opklapstoeltje aan de rode wijn en Salt ’n Vinegar Chips. Een betere plek om te borrelen met een beter uitzicht bestaat niet! De avond verloopt met anekdotes, Burritos, Champagne en Flor de Caña rum. De duik in het ijskoude water deed ons de volgende ochtend allemaal meer dan goed. Al was het om wat alcoholdampen er per direct uit te zwemmen in het ijskoude water.

Lake Tekapo & the starry nights

Onze laatste stop bij de grote meren van Nieuw-Zeeland, Lake Tekapo. Een ontzettend groot meer met een toeristisch epicentrum vol helikoptervluchten en Chinezen. We ontdekken er een observatorium vanaf waar je een mooi uitzicht hebt over de weer zo intens blauwe kleuren van het meer. Het is winderig en bewolkt, maar het kleurenspel van de wolken en de zon zijn hemels. Intens blauwe kleuren van de lucht, het turquoise meer en de grijs-bruin tinten van de ruige bergruggen. Wat een uitzicht weer!

We hoopten er deze nacht terug te kunnen keren voor een blik op de sterren. We rijden door naar onze campsite gelegen aan een wat kleiner sub-meertje. Een mooie omgeving om weer met mijn runkeeper langs Tekapo Lake te rennen. Geen douche, bain-au-Natural, dus tussen de eenden het koude meer in voor een ‘heerlijk verfrissend’ bad. De achterklep gaat open en de Queen wordt weer omgebouwd tot tweepits keuken. De pot schaft pasta a la Marlène, penne met pikante tomatensaus, veel groenten, olijven, kappertjes en tonijn, best lekker al zeg ik het zelf ;). Die avond klaart de lucht alles behalve op, de wolken pakken zich samen en het regent af en toe. We hebben tot 23.00 uur de tijd om ons aan te melden voor de sterrentour bij het observatorium, maar de wolken werken niet mee. Enigszins gefrustreerd doen we de gordijnen dicht en Léon stort zich op zijn fotografie magazines en ik me op mijn e-reader. De prijs van de sterrentoer liet niet toe om het risico te nemen. Vlak voor we willen gaan slapen toch nog een snelle blik door ons dakraam naar buiten: een kraakheldere nacht met een felle sterrenhemel. Iedere 10 minuten gekeken, maar net nadat de tour begonnen is klaart het pas op. Damn. Dan maar aan de andere kant van de wereld, Chili, op sterrentoer.

Dil & selling the drama

De laatste etappe van onze roadtrip. Op naar Dil (vriend van Master in London) die hier gestrand is als anesthesist i.o. en nog steeds onder het juk van Alison Grant zich uren kan vastbijten op statistieken van tropisch onderzoek. 1 van de 3 van het ironisch genaamde Team Cool (Ruairi verveelt zich in Ierland ;-D). Na de laatste lange trip door de bergen werden we hartelijk ontvangen door Dil en zijn Indiase moeder die een paar maanden inwoonde. Niet nadat Dil natuurlijk snel nog wat last-minute protocollen de deur uit stuurde natuurlijk. Hij is niet voor niks zo slim… 😉

Een beetje ontwennend of we wel op zijn oprit mochten parkeren. Maar al snel bleek er een van de beste bedden tijden onze reis klaar te staan. En… Fatsoenlijk internet!!! Wat een genot. De beste plek om toe te werken naar een Nieuw Zeelands afscheid. Maar vooral ook om onze drama Queen te zien te verkopen. 2 weken op verschillende websites had nog niks concreets opgeleverd zo aan het einde van het roadtrip seizoen. En de voortekenen bij gespecialiseerde garages waren slecht. Toch de prijs maar laten zakken. Nog net op tijd een internetscam over onze auto kunnen ontwijken en stressnivo’s die begonnen op te lopen. Pas op de dag voor ons vertrek kwam er serieuze interesse van een Amerikaanse jongen. De deal leek op de parkeerplaats al rond, waar het niet dat het de zoon was van een automecanicien. En dus binnen 10 seconde tijdens de testrit in de gaten had dat de voor vering niet meer van topkwaliteit was. De daaropvolgende mechanische controle leverde ook nog eens noodzaak voor nieuwe remschijven op. Hij wilde natuurlijk de beste vervanging, en dus moest er een 800 NZD (€485) reparatie komen.

Aankoop prijs: 3600 NZD

Investeringen: 350 NZD

Originele vraagprijs: 3900 NZD

Al verlaagde prijs: 3500 NZD

Bod: 2200 NZD

Leon: gloep.. Slik.. Andere opties? Nee...

Deal: 2800 NZD

Enerzijds opluchting dat we een deal hadden, maar anderzijds balen dat we minder kregen dan gehoopt. Na het maken van de deal was de Queen al weggereden voordat we een traantje erom konden laten. Het was een supergave ervaring!

Een goed glas whiskey, een prachtige wandeling met laag licht over Thomson Scenic Reserve, container Idiaas eten en een chocolade frenzy waren onze laatste Kiwi wapenfeiten. In de warmte van Dil appartement en met moeders hete thee waren de pizza avond en filmpjes een gevoel van thuis. Een perfecte stop in deze aardbeving geraakte stad (herstelwerkzaamheden lopen nog steeds. Vorige maand waren er echter meer dan 100 aardschokken. Het gevoel van een grotendeels opgegeven stad bekruipt je…) alvorens we ons in Latijns-Amerika gaan storten.