Cruijff in Arequipa

Het is een bijzondere dag vandaag. Een bijzonder trieste dag. Cruijffs verloren wedstrijd is zelfs hier voelbaar. Nog vrolijk pratend met de taxi chauffeur, in zijn miniatuur knalgele Daewoo, die ons om 6u ’s ochtends van het busstation naar het centrum bracht over de grootheden der neerlands voetbal. Om een uur later het NOS bericht binnen te krijgen. Het is hier de witte donderdag van semana santa. De paasdagen die nog echt als Pasen wordt beleeft. Zoals Guido Weijers al twitterde: Jezus Christus had dezelfde initialen als Johan. Nu maar stiekem hopen dat ook hij aan het einde van deze semana santa weer zal opstaan.

Maar hoe triest het overlijden van JC ook is, en hoe dramatisch het nieuws uit Brussel was, semana santa en onze reis gaat door. Vol met ervaringen en vooral relativeringen. Arequipa. Een van Peru’s meest prettige en imposante steden met zijn blanke cathedraal en cobblestone steegjes tussen wijnbarretjes en picanteria’s in. Overschaduwd door de machtige bergruggen van de Andes en de bijna perfect gevormde vulkaan El Misti. Witte pieken van boven de 6000m hoog die in het ochtendgloren oranjerood oplichten. In deze stad, op het centrale Plaza de Armas wordt het katholicisme nog beleefd en geleefd zoals het denk ik ooit bedoeld was. Duizenden staan in de rij voor de kerken en kathedraal om de lijdensweg van Jezus Christus te herdenken. De nagespeelde kruisiging en lijdensweg van Christus door de straten van het centrale Plaza de Armas spreken de toeristen, de Arequipeños en de Andes bewoners met hun kleurrijke klederdracht en markante bolhoedjes tot de verbeelding. De nagespeelde kruisiging, de Romeinse soldaten, de boeren uit die tijd en de veel te luide speakers die het verhaal van commentaar voorzien geven een bijzonder schouwspel.

 

Genoeg om honger van te krijgen en om deze te stillen in het gastronomische deel van deze stad. Het Zwitsers gerunde Zigzag heeft een feestmaal voor ons in petto. Ingeluid met een Chileense Pisco Sour en uitgeluid met alpaca biefstuk en lokaal dessert. En toen we na het diner de straat opliepen, bleek deze gevuld met duizenden locals die met stromen tegelijk de kerk in liepen om daarna bij de ontelbare stalletjes in geel licht te gaan eten van een avondmaaltijd van aardappels en vlees. Iets typisch van hier?

Op de terugweg treffen we nog een blinde man die met een elektrische gitaar, al tokkelend een goede duit tracht te verdienen. Enerzijds profiteert hij zienderogen van de duizenden gelovigen die hem passeren en in de paasgedachte wat toestoppen. Anderzijds heeft hij zijn 3 kinderen van een paar jaar oud, besmeurd met straatvuil naast zich zitten om het aanzien van de scène wat kracht bij te zetten. Aandoenlijk is het wel. De blinde en de arme. Dus de kansarme met zijn kansarme kinderen naast zich in geel straatlicht, tussen de duizenden passerende gelovigen en het tokkelen dat snel verstomd in het geroezemoes van de straat. Ook hier weer de poverty trap van de bottom billion zichtbaar. Het maakt dingen weer relatief. Een dag met verschillende vormen van triestheid maar voor ons ook weer een dag meer ervaren en wijzer.

 

 

Colca Canyon

Na de goede verhalen van Mo en Lukas vertrokken we richting de Colca Canyon. De Colca Canyon ligt 160 km ten noordwesten van Arequipa en is de op één na diepste Canyon van de wereld (hoeveel op-een-na-diepste kloven zijn er eigenlijk in de wereld?). Deze kloof is ruim twee keer zo diep als de Grand Canyon en is een goede plek voor het spotten van Condors.

Samen met drie Duitse gezinnen begonnen we aan onze 3 daagse trip.  Rijdend langs de buitengebieden van Arequipa passeerden we de niet toeristische markten. Vrouwen lopen hier rond in traditionele kleurrijke klederdracht. Ze hebben lange zwarte vlechten in hun haar waar een soort zwarte kwast aan bungelt. De vrouwen zijn kort en breed van stuk. De meerdere onderrokken die ze onder hun kleurrijke jurk dragen maakt hen nog meer voluptueus. Op hun rug knopen de vrouwen grote kleurrijke gestreepte Peruaanse doeken. Hierin worden kinderen of koopwaar gedragen. De typische (Charlie Chaplin) bolhoedjes maken hun outfit en daarmee het straatbeeld compleet.

Tijdens de busrit zagen we dat bijna alle muren van de panden langs de weg waren volgeklad met verkiezingsleuzen, si of no! Om de honderd meter levensgrote posters en foto’s van de verkiezingskandidaten. We passeerden talloze woonwijken met plompe bakstenen huizen met daartussen brede zandwegen. Opvallend genoeg was het merendeel van de huizen niet af. Geldgebrek zou je denken… Onze gids legde uit dat de Peruanen minder belasting hoeven te betalen wanneer het huis nog niet af is. We zagen het resultaat, iedereen bouwt hier een leefbaar maar permanent ‘unfinished’ woonhuis. Betonstaal steekt troosteloos in de lucht. Ook de ontelbare kleine koekblikjes die fungeren als taxi vielen ons op. Jaren geleden werden de autootjes door de Chinezen voor een spotprijsje aan de Peruanen verkocht. Nu is een groot deel van de Arequipeños taxichauffeur en puilen de straten uit van de overbodig grote hoeveelheid ieniemienie taxi’s.

Na een uur rijden hadden we het stedelijke gebied achter ons gelaten en genoten we van prachtige uitzichten op vulkaan Misti en de Pichu Pichu. Al rijdend richting het natuurreservaat kwamen we steeds meer Vicuñas tegen. Deze mooie dieren zijn familie van de Lama’s en de Alpaca’s. Vicuñas zijn klein en hebben een plattere kop en kleinere oortjes dan de Lama’s. (“lama’s have big ears like bananas”) In hun natuurlijke habitat zagen de vicuñas er sereen uit.

Na een kop Mate de Coca (tegen hoogteziekte) reden we verder richting de Pata Pampa (Pata=hoog, Pampa=land). Op een hoogte van 4820 meter liepen we rond in de dunne lucht. Het kleinste klimmetje omhoog veroorzaakte al heel wat puffen en steunen. De hoogte zorgt er ook voor dat je veel moet plassen. Een klein houten hutje van 1,5 meter hoog met een gat in de grond en zonder deur deed dienst als publiek toilet. Er ontstond een onwennige situatie waarbij veel toeristen giechelend op het toilet zaten, verscholen achter de benen van hun partner. We reden door richting Chivay. In een van de bochten voor het dorp vonden we een groepje dames die hun koopwaar hadden uitgestald. Niet zozeer de koopwaar als wel de meiden die hier tussen zaten zagen er mooi uit in hun witte jurken. Klassieke fijne Peruaanse gezichten die reeds waren geraakt en verhard door de felle hoogte zon.

Casa Mamayacchi was de plek waar we overnachtten. Een verrassend charmante Lodge met een uitzicht over de vallei. Na een duik in een hot spring en een Pisco Sour viel voor velen een onrustige nacht vol hevige dromen door de ijle lucht.

De volgende dag reden we naar de Colca Canyon, op zoek naar de majestueuze Condor. De Canyon is indrukwekkend, onpeilbaar diep. Een drietal Condors had zich op de muur vlak voor en onder ons genesteld. Twee ervan vlogen na enkele minuten snel en sierlijk weg. Ze zeilden door de lucht zonder maar een keer met hun vleugels te slaan. De thermiek bracht ze razendsnel naar de overkant van de Canyon (kilometers verderop) waar ze verdwenen in de rotsige achtergrond. De laatste condor maakte er een andere show van. Honderden mensen stonden met hun camera’s in de aanslag te wachten op het moment waarop ook hij zou gaan vliegen. Maar hij sloeg zijn vleugels een paar keer nonchalant op, was wat aan het herkauwen, pikte wat om zich een, draaide zich een keer op maar vliegen deed hij niet. We wandelden verder, weg uit de mensen massa en weg van de aapjes kijkende Condor. Na een tijdje vlogen er opeens een heel stel condors over ons heen.  Prachtig grote vogels, zijdebruin gekleurd en een prehistorische kop.

Een onvoorstelbaar schouwspel was begonnen waarbij de condors steeds rakelings over ons heen scheerden en zich lieten meevoeren op de warme luchtstromen. Ze vlogen zo vaak over dat we genoeg tijd hadden om ze goed vast te leggen met onze camera. Een geluk want deze beesten (met een spanwijdte van 3 meter) zijn echt prachtig en majestueus. 

 

Altiplano

Rijdend over de Altiplano van Peru. In de luxe Cruz del Sur bus vanaf Arequipa vanochtend vertrokken. Op weg naar Puno aan Lake Titikaka. De oeroude hoogvlakte wordt omgeven door groene bergruggen. Veel meer dan wat grassen groeit hier niet. Zo aan het einde van het regenseizoen kleurt het ten minste nog groen en geel. De zilveren rivier doorsnijdt de Altiplano en is een bron van voedsel voor de roze flamengo’s en Vicunya’s die overal langs de route opduiken. 6,5 uur doorkruisen we zo dit ruige, onherbergzame landschap. Af en toe een herder met een kudde alpaca’s of llama’s geven het enige teken van humaan leven. Heerlijk om zo het landschap aan je voorbij te laten trekken. Terwijl Typhoon zingt over hoe de hemel valt, is het een mooi moment van besef. Besef wat voor prachtige landschappen we al langs hebben zien komen. Het gevoel van ultieme vrijheid bijna een vanzelfsprekendheid begint te worden. Een moment van besef en van geluk.

De bus schommelt onverschrokken door. De bergen lijken steeds verder weg te komen, en de hoogvlakte wordt steeds wijdser. Je zou bijna vergeten dat we op 4000 meter rondtoeren. Kleine gehuchtjes komen langs en de Altiplano begint zich te vullen met vuurrode quinao planten. Een boer met traditionele hoed slaat de zaden uit de planten terwijl een valk over zijn hoofd heenscheert. Een enkele vrouw met prachtige Peruaanse klederdracht en hun Engels aandoende bolhoedjes proberen wat lokaals te verkopen langs de weg. En mijn iPhone perst er nog een all-time-favorite uit, Le Vent Nous Portera, en de bus schommelt verder door het Peruaanse leven en land.

Het blijft inspirerend, reizen in trein, bus, motor, fiets, tricycle, minivan of the Queen. Of het nou China, Filippijnen, Nieuw-Zeeland of Peru is. Het landschap en het lokale leven aan je voorbij zien trekken met mooie muziek die uit de iPhone zweeft. De gitzwarte ibis die landt naast de parelwitte koereiger aan de oevers van Lake Titicaca. Slaan ze samen de 5 koppen grotere roze flamingo gade. Om allen even later verstoord te worden door de Peruaanse vrouw met haar gele rok en klassieke zwarte vlechten op haar rug. Netjes gedrapeerd over de kleurrijke doek met quinoa planten gevuld. Klassieke stijl voor de Aymará die dit grensgebied met Bolivia bevolken. Leven van de Llama handel, quinoa en aardappel teelt en vooral het verwerken van het Titicacameer riet. Boten, huisjes en allerhande gebruiksvoorwerpen gemaakt van dit riet.

Gister nog een schromelijk mislukte poging ondernomen om dichterbij deze meerbewoners te komen. We dachten dat we the bullet wel konden dodgen door geen georganiseerde tour te nemen naar de drijvende eilanden en haar bewoners. De drijvende rieten eilandjes van Uros als doel, afgezakt naar de lokale haven voor een bootritje. So far so good, eilandjes gemaakt van opgestapeld riet midden in het meer. Huisjes van hetzelfde riet en bijna Egyptisch aandoende rieten boten waarmee ze zich verplaatsen. Jammer genoeg legde onze boot aan op een van de eilandjes om onszelf en een paar andere toeristen in een touristtrap te vangen. Bewegingsruimte van 20×20 meter en lokale die ons een korte weinigzeggende presentatie gaven en ons daarna in hun rieten hutjes met supersonische elektrische systemen op accu gevangen hielden met smekende blikken om hun artesanias te kopen. We dachten een dagje rond te kunnen lopen en varen, maar na 2 uur waren we blij weer terug te kunnen uit deze touristtrap. Gelukkig was het gezelschap waarmee we deze mislukking konden delen aangenaam. Aangenaam genoeg om de avond met Cusqueña bier bij de Plaza de Armas te kunnen vullen. En als klapper van de dag: Cuy eten. Peruaanse cavia met een krokant korstje in een lokaal eettentje.

Isla del Sol

De desillusie van Puno en Uros ontvluchtend, op naar Isla del Sol. We rijden de grens over naar Bolivia in een semi-luxe tourbus en rijden door het droge heuvelachtige landschap richting Copacabana. Op ogenschijnlijk willekeurige plekken zijn opeens 10 mensen aan het werk om een stuk land om te ploegen voor het telen van aardappelen. Tijdens het doordenderen van de bus denken we opeens wat moeten we doen als deze bus opeens staande wordt gehouden en we worden overvallen? Gedachten die niet geheel onrealistisch zijn in dit land. Gelukkig gebeurt er niets en gaat ook de grens passage goed. Geen corrupte militairen die ons geld proberen af te troggelen, het is lang wachten op een stempel maar het loopt vrij gesmeerd. We komen aan in Copacabana, een havenstadje waar de boot naar Isla Del Sol vertrekt. We zitten 2 uur op het dek van een bootje die wat weg heeft van de Filipijnse Banka’s, alleen dan zonder de zij-armen. Aangekomen op Isla del Sol is het zoeken naar een gedegen plek om te slapen nog best een uitdaging. Ondanks dat we al aan wat hoogte gewend zijn is dit eiland met zijn meedogenloze trappen een adembenemende onderneming. Met happen naar adem komen we uiteindelijk met onze backpacks in een klein maar fijn hostel. Een prachtig uitzicht over de kust die ver onder ons ligt. Het meer is zo groot dat het meer weg heeft van een zee. Op de achtergrond zien we bij zonsondergang het Andes gebergte dat door de rode avondzon roze kleurt.

We lopen over de traptreden verder naar boven en we worden ingehaald door tientallen pakezels die soepel naar boven hupsen. De eigenaressen lopen in traditionele klederdracht (puffend) achter de dieren aan. We komen uit bij een kleine kerk die bovenaan de traptreden is gevestigd. We drinken een biertje en spelen potjes ‘seven’ tijdens zonsondergang en genieten van het mooie uitzicht.

De volgende dag besluiten we het hele eiland te verkennen en beginnen aan een 14 km lange wandeltocht. We komen langs een school, de kleine woonwijken en we zien regelmatig mannen met muziekinstrumenten langslopen. Ze lijken van overal van het eiland te komen en gaan richting het kerkje voor een grote repetitie voor een feest in juni.

We lopen over de hoogste punten van het eiland en overzien de mooie uitzichten over het land het Lake Titicaca. Vanuit hier lijkt de geboorteplaats van de zon en de maan meer op een zee dan op een meer. In de warme zon lopen we op ons inmiddels goed afgedragen Allstars verder. We komen langs ruïnes waartussen schapen aan het grazen zijn.

Bij toeval vinden een “geheim” Robinson Crusoe waardig strand. In een geïmproviseerde bad-outfit trotseren we het koude water. De rust, ongereptheid en onbezorgdheid die dit stukje strand uitstraalt geeft een ontspannen gevoel om nooit te vergeten.

Nog niet eens op de helft van onze wandeltocht, dus we moeten verder. De zon begint al wat te zakken wanneer we op een ander strand aan komen aan de noordkant van het eiland. Het hele strand is gevuld met tentjes en backpackende levensgenieters die hier al veel te lang lijken te zijn. Een hoog jaren zeventig gehalte met muziek, veel baard, sigaretten en bier. De sfeer is goed. Al is het contrast tussen de ontspannen toeristen en de locals die het zeker niet te rijk hebben groot.

Verderop zien we op een ander stukje strand een jongetje en een meisje spelen bij een waterplas. Gekleed in vodden en met besmeurde gezichtjes en handen, sprankelende bruine kraal oogjes en met een goede snotneus zijn ze zorgeloos aan het spelen. Het oudere meisje zit op het droge en kijkt hoe haar jongere broertje, dat net kan lopen, in het water staat en kikkervisjes probeert vast te pakken. Het jongetje laat trots een visje zien en raakt dan uit balans. Als een domino steentje valt hij plat op zijn buik in het water. Het oudere zusje schatert het uit van het lachen en lijkt er niet aan te denken om haar ontroostbaar huilende broertje uit het water te vissen. Op blote voeten, met opgerolde broek loop ik snel naar het jochie om hem uit het water te plukken en op het droge te zetten. Het oudere zusje rent weg… laat haar broertje verloren alleen achter zo lijkt het. Na 5 minuten snikken in het zand komt het zusje gelukkig terug met een setje droge kleren. Een kleine glimlach op het peutergezichtje. Samen lopen ze lief hand in hand naar huis.

Ik zit ondertussen op een paar opgestapelde bakstenen met Siete en Ocho om me heen. Twee besmeurde jochies die druk doende zijn om met de bakstenen hun eigen huisje te maken. Vies van een babbeltje zijn ze echter niet. Siete (zeven in Spaans) is de oudere broer van Ocho (acht). Laat raden dat er dus nog 6 oudere broers en zussen zijn. Prachtig om je kinderen gewoon naar een nummer te noemen.

We passeren een man die met zijn zeven tanden in zijn mond op een wat vreemde opdringende manier onze hand komt schudden, een wat ongemakkelijke indruk zo midden in een stil bos. Al snel komen we er achter dat hij slechts de tweede controle post is van onze wandeling. Ondanks alle schaduwen snel een poging om dit karakter vast te leggen op de gevoelige plaat. Verlegen en zelfs geschrokken reageert de man bij het zien van zijn eigen foto. Wanneer heeft hij zichzelf in een spiegel gezien?

We lopen verder, terug omhoog over de cobble stones. We zien een grote groep peruaanen, man, vrouw, oud en jong rond een openliggend stuk weg zitten en staan. Zo af en toe wordt er wat gehakt en een nieuwe steen gelegd. Het begint de schemeren, alle dieren die terug naar stal/wei moeten worden over de smalle paadjes uit de velden gedreven. Het zijn vrouwen of jonge jongens die hier herder zijn, met fluitjes en honden drijven ze de kuddes schapen en ezels bijeen. Een huilend meisje dat achter haar moeder of oma loopt en deze niet bij kan houden. Moeders loopt stoïcijns door met haar kudde.

Wanneer we bijna terug zijn ontmoeten we een Israëlisch en Duits meisje waarmee we die avond een pizza en goede verhalen delen. Een Nederlands stelletje schuift aan. De pizza en biertjes en het gezelschap doen ons goed maar helaas treft de wraak van Montezuma ons die avond allemaal…