Peru 

Cusco

Vanuit Santiago de Chile vlogen we naar het kleine vliegveld van Cusco. Een turbulente vlucht vlak boven het Andes gebergte die ons van zeeniveau op een hoogte van 3360 meter bracht. In Cusco sliepen we in een hostel vlak bij het centrale plein. Er was lekkere douche maar het was verder een lawaaierige rokerige kamer met stoffige wollen en donzen dekens (ha-ha-tsjoe). We hadden er slapeloze nachten door luidruchtige feestjes en door de vele dromen die je vaak op deze hoogte krijgt. Het stadje ziet er typisch Zuid Amerikaans/Peruaans uit, vrouwen in traditionele klederdracht, een mercado vol geuren, kleuren, fruit, vlees, sjamanen met kruiden en hallucinogene geneeskunst, Alpaca’s die door de straten achter hun bazin aanlopen en Peruaanse kinderen in groene uniformpjes.

Cusco was, back in the days, de hoofdstad van de Inca’s en een heilige stad. De plek waar de zoon van de zon en de dochter van de maan na een lange tocht vanaf het Titicacameer (waaruit ze geboren waren) zijn gebleven omdat het er vruchtbaar genoeg was. Vervolgens werd in Cusco het rijk van de Inca geboren.

Kenmerkend voor het Inca-rijk is de Sapa Inca religie (de absolute heerser, waarin de zonnegod Inti wordt vereerd), de Quechua taal, de weefpatronen en het aardewerk. In 1533 kwam er een eind aan het Incarijk. De Spanjaarden arriveerden en namen onder leiding van Francisco Pizarro Cusco in beslag. Cusco werd omgevormd in tot een typisch Spaans koloniaal stadje. Op de plek van het centrale ‘wapenplein’, Plaza de Armas, stonden in de tijd van de Inca’s verschillende Incapaleizen en tempels. Op alle Inca muren werden Chiristelijke gebouwen geplaatst. Op Plaza de Armas wees Pizarro Cusco toe aan Spanje en werd een van de grote leiders van de inheemse opstand (Tupac Amuru) onthoofd. Het plein ziet er vandaag de dag mooi uit met zijn grote gebouwen, groene park met fontein, de rode dakpannen en het Andes gebergte op de achtergrond. De massale toestroom van toerisme naar Cusco (door zijn poortfunctie tot Machu Picchu) zorgt soms voor een wrange mix tussen het traditionele leven in prachtige klederdracht en de ontstane pure commercie (massages, zonnebrillen, tour operators, Starbucks, alpaca, baby alpaca en maybe alpaca kleding).

Midden op de Plaza de Armas staat de Catedral de Cusco. Gebouwd door de Spanjaarden op de plek waar ooit het grote paleis van de achtste Inca had gestaan. Een prachtige kerk in gotische-renaissancestijl, volgehangen met 400 schilderijen van de Cusco school. Op de schilderijen en ook bij de beelden wordt steeds het traditionele katholicisme met inheemse en Andes iconen gemengd. Een prachtig hoofdaltaar en een overvloed aan massief zilver en bladgoud. Opvallend is ook de zwarte Jezus,  Señor de los Temblores, de Heer van de aardbevingen. Dit houten beeld van Jezus werd in 1650 door de straten gedragen en zou de aardbeving hebben doen stoppen. Sindsdien wordt dit beeld iedere tweede paasdag in een processie door de stad gedragen. Het meest interessante schilderij was het laatste avondmaal van Marcos Zapata. Niks geen brood en wijn op tafel maar typische Peruaanse gerechten als een Cavia, maïsbier en tropische vruchten. Een gehaaide manier om het Andesvolk tot het Katholicisme te bekeren?

Een heerlijke stad om wat cultuur op te snuiven, de befaamde Peruaanse keuken uit te proberen (vooral Cicciolina tapas!), koffie te lurken en over de Plaza de Armas en door nauwe straatkeien steegjes te slenteren. Een prima hoogtestage als voorbereiding op de Salkentay trekking met Lukas en Mo. 

GUESTWRITER MONIQUE!

M²L² @ Salkantay

Na Marleen en Leon bijna 6 maanden hebben moeten missen staan ze in het koffiebarretje ‘Cusco Coffee’ opeens weer voor ons. Nadat ik Marleen bijna doodgeknuffeld heb was het eigenlijk net alsof ik ze gisteren nog gezien had. Wat fijn om ze weer te zien! En wat zijn ze achterlijk bruin! De rest van de dag kletsen we lekker bij en wordt er voetbal gekeken onder het genot van een heerlijk Cusqueña biertje. Aan het eind van de middag vertelt onze gids voor de komende dagen, Roy, wat ons te wachten staat. Dat gaat nog wat worden.

Al weken van tevoren kijken Lukas en ik dagelijks naar het weerbericht waarop we de inhoud van onze backpacks proberen aan te passen. Al hadden we dit natuurlijk kunnen weten; op dag één komen we er al achter dat dit een totaal nutteloze bezigheid is geweest. Als je je afvroeg waar de spreuk ‘niets is zo veranderlijk als het weer’ vandaan komt. Het Andes gebergte dus. Om 5.00u worden we opgepikt door het busje, en al snel begint het te regenen. Tegelijkertijd schijnt de zon wat voor de meest prachtige regenboog zorgt die ik in lange tijd gezien heb. In het laatste dorpje dat we tegenkomen, Mollepata, kunnen we op de valreep nog warme mutsen kopen, die zouden we nog wel nodig hebben.

Dan worden we afgezet in Challacancha en begint het de Salkantay trekking pas echt. We stijgen aan het begin al aardig wat meters maar gelukkig neemt Roy vaak pauze waarin hij ons van alles vertelt over de gewassen die de Inca’s gebruikten voor van alles, maar veelal als alternatieve geneeswijze. De natuur verandert razendsnel naarmate je omhoog loopt wat mooi is om te zien. Aan het begin was het nog lekker zonnig, maar als het steeds harder begint te regenen ben ik toch blij als blijkt dat we niet heel ver meer hoeven te lopen voor we bij onze eerste slaapplaats in Soraypampa zijn aangekomen. Daar blijkt meteen wat een luxe tocht dit eigenlijk is. Er staan rieten hutjes waarin onze tenten al voor ons zijn opgezet, het eten, wat ronduit fantastisch is, is gekookt en er staat zelfs voor iedereen een bakje met warm water waarin we onze handen kunnen wassen.

 

‘s middags kunnen we ervoor kiezen om nog een extra wandeling te maken naar Lake Humantay, hoeven we maar zo’n 400 meter voor te klimmen. Gezien de instructies je warm aan te kleden en de continue regen tijdens de lunch kwam het niet eens in mijn hoofd óp om mijn bikini mee te nemen. Zonde, want het weer keerde compleet om en de warme zon die dit prachtig blauwe meer nóg stralender maakte zorgde dat Marleen zo snel mogelijk (of in ieder geval sneller dan Leon) haar kleren uittrok en het water in rende. Tsja, dan kan ik natuurlijk niet achterblijven.. Koud! Maar heerlijk.

Als we terug komen bij ons kamp krijgen we wederom een feestmaal voorgeschoteld en gaan we lekker vroeg onder de wol.

Ook op dag twee gaat de wekker om 5 uur, en is het rustig wakker worden met een cocatheetje en een stevig ontbijt. Deze dag schijnt de zwaarste te zijn, zo’n 7 kilometer bergopwaarts waarin we 800 verticale meters maken, wat niet perse makkelijker wordt met die ijle lucht. De naam ‘Gringo Killer’ draagt deze pas dan ook met verve. Eenmaal boven staat Salkantay mountain compleet in de mist, jammer voor de foto’s maar toch geeft het een mooi mystiek beeld en is het best cool dat we ‘gewoon’ op 4650 meter hoogte zijn. Zo hoog ben ík in ieder geval nog nooit geweest. Wat een held, die Lukas, die nog wat jägermeister over had van de wintersport. Cheers, we made it!

Dat de 16 kilometer omlaag hierna ook niet in je koude kleren gaat zitten had ik even niet ingecalculeerd, al was de tocht naar beneden vooral een droevig moment voor Lukas die de zolen van zijn geliefde, 13 jaar oude, bergschoenen op dag twee al achter moest laten. Dan maar als een halve zool naar benee. Elke 5 minuten dat je om je heen keek bood deze tocht naar beneden weer een heel ander aanzicht. Waar het boven rotsachtig en daarmee wat grauw was, werd het landschap bij elke stap die je zette groener en veranderde het in een regenwoud. Tot daar opeens een soort dorpje verschijnt waar we die nacht heerlijk zullen slapen.

Wat dus óók niet compleet ingecalculeerd was, was die spierpijn die je natuurlijk had moeten verwachten op dag drie. Holy crap, nóg eens 16 km naar beneden is toch nog zwaarder dan het lijkt. Na het wandelen rijden we in een busje richting Santa Teresa, waarvan de vraag is of we er wel komen met dít busje want blijkbaar is er een landslide geweest waardoor de weg onbegaanbaar was. Gelukkig blijkt het allemaal al gefixt te zijn en kunnen we lekker doorrijden. Gelukkig kunnen we die middag lekker relaxen in de hot springs in santa Teresa, een biertje drinken en is er in de avond zelfs een bonfire. Van een afstandje klinkt het als een redelijk dikke party, waar we bij de ingang een shotje tequila met geen mogelijkheid kunnen weigeren (alsof ik dat zou willen..). Bij het vuur aangekomen blijkt het toch een redelijk laf feestje, wat wij compleet op z’n kop zetten met pruiken, offers aan mother nature, dansjes, alles er op en eraan. Had je bij moeten zijn. Toch weer redelijk op tijd slapen, want de volgende ochtend gaan we zip-linen.

Het is nog veel cooler dan we in eerste instantie gedacht hadden. Met onze iPhones aan de pols gebonden voor de vetste filmjes slingeren we vijf keer van berg naar berg. Vooral de langste ride van 1500 meter, waar we met z’n tweeën tegelijk vanaf kunnen, gaat echt als een speer! Wieeeeeeeehaaaa! Zelfs de touwbrug waarvan je je van tevoren afvraagt ‘waarom moeten we hiervoor gezekerd zijn?’ is toch best spannend als je er eenmaal overheen wandelt. Ondanks dat we van al die spanning best honger hebben gekregen valt de lunch nogal tegen nadat we zo verwend zijn geweest de afgelopen dagen. De eerste lunch zonder onze fantastische koks, balen!

In de middag lopen we het laatste stuk langs het spoor richting Aguas Calientes. De laatste stop voordat we het einddoel van deze tocht, Machu Picchu, zullen bereiken.

Een avond om voorbereidingen te treffen dus; genoeg eten en drinken op zak (het dieet van de volgende dag zal vooral bestaan uit Snickers, koekjes en andere ongezonde troep. Damn wat een contrast), camera’s poetsen en goed slapen. Niet in een tent, maar in een hotel!

 

Als om 3.45u onze wekker gaat staan onze telefoons vol met pop-up berichten van alle nieuwssites waarop we geabonneerd zijn. Het drama in Brussel is een kwartier geleden gebeurd maar wij moeten ons haasten om als eerste bij de brug naar Machu Picchu te zijn, die om 5 uur open gaat.  Zo snel mogelijk zoveel mogelijk info op onze telefoon inladen en bij het wachten voor de brug lezen we wat er nu echt aan de hand is. Als de brug eenmaal open gaat staan we daadwerkelijk vooraan in de rij en daar wil onze gids gebruik van maken. Met een tempo van heb ik jou daar rent hij de trappen omhoog en in 49 minuten (jawel, hij heeft het getimed) staat we drijvend in het zweet voor de poort naar Machu Picchu. Helaas staat ook dit hoogtepunt compleet in de mist, al heeft het ook wel wat om tussen de reusachtige bouwwerken van de Inca’s door te wandelen in deze mist. Een alpaca die zo nu en dan zijn neus om de hoek steekt maakt het helemaal af.

Als onze tour langs de meest bijzondere delen van dit wereldwonder ten einde is en Roy ons gaat verlaten komt de zon door en zien we langzaam een steeds groter deel van Machu Picchu verschijnen. Wauw. Magisch. Betoverend.

Natuurlijk willen we het van alle kanten bekijken, dus beklimmen we montaña Machu Picchu (overigens niet de minste berg….) om het van bovenaf te kunnen zien. Dit wordt ons nogal moeilijk gemaakt doordat ook deze top van de berg in een wolk staat, maar na geduldig wachten zijn er wel een paar momentjes dat we kiekjes kunnen nemen. Als we weer beneden zijn gekomen is het heerlijk lekker warm. Lekker ontspannen tegen een steen aanliggen met uitzicht op Machu Picchu in het zonnetje, beetje fotootjes schieten, Snickertje erbij. Wat wil een mens nog meer?

Tegen een uur of 3 moeten we echt naar beneden zodat we nog iets kunnen eten voor we onze trein moeten halen. De terugweg worden we, net als tijdens de heenweg trouwens, vergezeld door een lief hondje. In Aguas Callientes eten we overheerlijke fajitas en daarna bekijken we in de trein onze mooie foto’s. Een beetje een droevig moment vind ik het wel, want het moment van afscheid nemen komt nu wel weer heel naar dichter. In Ollantaytambo aangekomen moeten we op zoek naar ons busje die ons weer naar Cuzco zou brengen. Dat haalde het busje echter niet want halverwege stopte de gaspedalen ermee en stonden we 3,5 centimeter van de doorgaande weg stil. Gelukkig werden we redelijk snel opgepikt door een ander busje en waren we redelijk op tijd weer terug in Cuzco waar we na een heerlijke douche binnen 6 seconden in slaap vielen.

Ondanks de goede nachtrust, het heerlijke ontbijt en het lekkere weer is de volgende morgen maar droevig. We hebben met Marleen en Leon afgesproken bij de Starbucks (waarvan het vinden van de ingang ons minstens 10 van onze kostbare laatste minuten met hen heeft gekost). We maken de laatste plannen voor als ze weer terug zijn in Nederland, bekijken filmpjes die we nog móesten zien op YouTube en proberen de Zulu versie van ‘the circle of life’ mee te zingen. Maar dan toch komt het moment dat Lukas en ik naar het vliegveld moeten om terug te vliegen naar Lima, waar we nog een paar daagjes zullen blijven voordat we weer teruggaan naar Nederland. Knuffels, dikke zoenen, meer knuffels en een laatste zwaai. Als we ze zo zie staan zwaaien moeten we toch een klein traantje wegpinken. Maar van geluk! Want het was een fantastische week met jullie waar we nog héél erg vaak met een heerlijk gevoel aan terug gaan denken.