Lake Matheson & Franz Josef gletsjer

De eerste dagen tijdens onze reis die in het water vallen. Ten minste als je de naar de hoeveelheid regen kijkt. Drie dagen gietert het met stormwinden en onweersbuien. Lekker als je zo’n beetje op het strand staat te freedom campen. Daarmee zijn de beelden van de ruige westkust niet minder spectaculair. De wind die de golven laat lijken op woeste paarden die aan komen stormen met de wegblazende zee op de koppen als manen in de wind. Een continu gedonder van golven. Jammer genoeg zet het een streep door de rekening van onze uitzichten op de gletsjers. We besluiten om de stormen uit te zitten op de parkeerplaats van Lake Matheson. Beter bekend als Mirror-Lake vanwege de donkerbruin-rode kleur van het meer, dat bij stilstaand water een perfecte spiegel vormt voor reflecties van de ruige bergruggen Mt Cook, Mt Tasman en Fox gletsjer. Een uur durend rondje wandelen om het meer geeft toch nog een paar prachtige beelden.

 

Een dag later zou het weer opklaren. Na drie dagen dan toch de kans om richting de imposante gletsjers te gaan. Maar nee, volledig grijs en nat vanochtend. Toch de gok genomen en een 5 uur trektocht naar Franz Josef ondernomen. Dat wil zeggen naar een uitzichtpunt aangezien je alleen met peperdure helikopter-hikes op de gletsjer kan komen. Erg aantrekkelijk… Te duur…Too bad… De tocht over wiebelige hangbruggen, door een bos aandoend als tropisch regenwoud met de metershoge boomvarens, mossen en vetplantjes, afgewisseld met gigantische white pines in de sub-alpine zone geven een prachtig maar ó zo gladde voorbode voor het uitzicht op Franz. Een blik op de blauw-witte gletsjer doet zelfs de inmiddels blauwe billen van Marleen vergeten. Een traditioneel dansje waart. De helikopters die als stipjes op de gletsjer landen geven een indruk van de omvang van Franz Josef. Het woesj-woesj van de heli’s die af en aan vliegen overstemmen jammer genoeg de zangvogels en het donderende geluid van de watervallen die er in overvloed zijn na alle regenval. Genoeg van de krimpende gletsjer voor vandaag. De fjorden van Fjordland wachten op ons…

In a hurry to Milford Sounds via Lake Wanaka
In een sneltreinvaart onderweg naar Milford Sounds. Op zoek naar de fjorden en onze Brits-Franse vrienden JM & Soph. Een heerlijke weg om te rijden, uitzicht op vele bergen en een paar gletsjers. In de binnenlanden komen we in een droger klimaat met een woestijn achtige uitstraling. Iets verderop komen we echter al weer in een gebied vol grote en echt prachtige meren. Het was de bedoeling om in één keer door te rijden naar Milford Sounds. Maar Lake Wanaka was té mooi om zomaar door te rijden. In het avondgloren reden we door het aan het meer gelegen gezellige stadje. We parkeerden onze Queen op een camping vlakbij het meer. Na een welverdiende en hoognodige wasbeurt van onszelf en onze kleren vielen we als een blok slaap. De volgende ochtend was het tijd om weer eens hard te lopen. Ik trok mijn gifgroene Filipijnse hardloopschoenen aan voor een rondje rennen om het meer. Het meer lag er ongerimpeld bij en weerspiegelde de omliggende bergformaties en witte wolkjes prachtig. Ik rende langs het water, langs wijnvelden en langs bomen die mistroostig in het water stonden. De zon was al fel, het dennenbos en het warme zand onder mijn voeten straalden warmte uit en hadden de typische zomerse geur. Dit rondje hardlopen was echt geen straf. Later de ochtend dronken Léon en ik een kop koffie bij een hip retro koffie barretje tussen locals, toeristen en backpackers. Veel van hen waren, zo te horen, al maanden in dit stadje, deze oase, blijven plakken. Ik kan goed begrijpen waarom.

We reden door naar Milford Sound omdat we daar Sophie en JM weer zouden ontmoeten. Het Frans-Britse stelletje waar we in de Filippijnen veel lol mee hadden beleefd. Hopend op een teken van leven waar ze precies in het honderden kilometer grote gebied zaten, reden we richting Milford. Maar dat teken van leven bleef uit. Via internet waren ze onbereikbaar en we kregen continu een voicemail aan de telefoon. Na enkele kilometers hadden ook wij geen bereik meer. Hoe vind je je vrienden als je alleen maar weet dat ze vandaag gekayakt hebben in Milford? Helemaal wanneer er onderweg een stuk of 20 kampeer plekken zijn waar ze zouden kunnen zijn. Het enige wat we hadden was een foto van het busje waarin JM en Sophie reden. Léon en ik raakten ietwat gepikeerd en besloten om alleen de laatste DOC campsite voor Milford af te struinen op zoek naar het busje. De hele campsite stond vol met vergelijkbare busjes. Eigenlijk verklaarden we onszelf voor gek dat we dit überhaupt deden. Want what are the odds? Maar ja hoor, daar zagen we opeens twee gestalten die ons wel heel erg bekend voorkwamen. We hadden JM en Sophie gevonden bij hun witte campervan “Hank”. We dronken het verjaardagscadeau voor Sophie (een fles Toi Toi witte wijn) en hadden een ouderwets vertrouwd gezellige avond met dit heerlijke gezelschap!

Gewapend met appels, snickers, broodjes kaas en nutella gingen we de volgende dag met zijn vieren op stap. We liepen het laatste gedeelte van de Routeburn Track. Een wandeling door donker groene sprookjesachtige wouden, vol oude bomen bekleed met een dikke vacht groen mos. Vele kabbelende riviertjes en steppingstones over het watervalletjes en beekjes. Omhoog klimmend tot een 360 graden uitzicht punt op Key Summit. Het was een bewolkte dag, de eigenwijze wolken lieten zo nu en dan een stukje van het mooie landschap zien, misschien niet zo prachtig als op een zonnige dag. Maargoed, met dit gezelschap, who cares!?

 

 

Milford Sound

Na de wandeling reden we door naar een van Nieuw Zeelands meest bekende plekken. Milford Sound. Over slingerende bergwegen reden we door een ruig gebied naar deze fjord. Het was al laat en het begon wat mistig te worden. Bij aankomst was er geen kip meer te bekennen in dit anders zo drukke toeristische gebied. De wolken begonnen zich samen te pakken. Met een dreigende regenbui boven ons hoofd snelden we ons naar de sound. Op blote voeten liepen we over de koude natte stenen en het groene zeewier/mos in het laagstaande water. Het uitzicht op de Sound en Mitres Peak was adembenemend en sprookjesachtig. De Sound en Mitres Peak waren gehuld een een mystieke witte damp. Er lagen grote oude vergane bomen elegant in het water. Het V-vormige meer werd gevoed door diverse grote watervallen die door de hevige regen van honderden meters hoog naar beneden donderden. Op het bulderende geluid van de watervallen na was het volledig stil. Een prachtige scène die we niet snel zullen vergeten. Een scene om onze fotografiekunsten helemaal op uit te leven.

Doubtful Sound

Zou er een waarheid in de naam van deze fjord zitten? Twijfelachtig? Twijfelachtig mooi? Twijfelachtig of je er wel naar toe moet gaan? Voor de reis had ik deze twijfel geenszins. Doubtful Sound was voor mij een must-do. In de kajak over de eindeloze fjord met dolfijnen langszij. Maar al snel bleek dat toch wel een illusie. Een kajaktrip kon alleen met gids en voor maar slechts 6km. En dat tegen de hoofdprijs. Jammer de bammer, maar dan maar een keer georganiseerd een dag per boot de fjord af. Er zelf naar toe reizen kon niet. Eerst een boot, daarna een bus om dan op de rondvaartboot te stappen. Nog net niet de hoofdprijs, maar zeker de duurste activiteit die we tot nu toe hebben ondernomen.

Een uurtje rijden van de vertrekplek vandaan brengen we de nacht door aan een klein meertje. Het lijkt wel the middle of nowhere met een prachtige freedom campsite in het bos. Monowai campsite aan Lake Monowai. Een koud, maar goed bad om even in schoon te worden. En zowaar ook wat droge uurtjes. Want de regen blijft ons achtervolgen sinds we het noordelijke deel van het Noordeiland hebben verlaten. En jammer genoeg voorlopig nog niet lijkt te verlaten.

Om 4 uur gaat de wekker om op tijd bij de boot te zijn. Regen, regen en nog eens regen. Een drama dient zich aan. Ondanks een uur door de gietende regen en in het holst van de nacht richting de boot te rijden, klaart het geenszins op. De eerste bootrit over Lake Manapouri geeft wat miezerige regen en af en toe een glimp van de zwarte bergen in het meer. Maar al snel blijkt in de busrit naar de echte fjord dat er vooral heel veel gigantische watervallen te zien zijn langs de route. Massa’s water, indrukwekkende watervallen en de droge opmerking van de buschauffeur dat het 200 dagen per jaar hier regent. En dan dus horizontaal langs vliegende regendruppels. Ook de daadwerkelijke bootrit over de fjord valt letterlijk in het water. Wat een van de hoogtepunten had moeten worden, de imposante bergen in mist en grijstinten gehuld, die de fjord omarmden. Doorlopend tot aan de ruige Pacifische kust. Dat hoogtepunt zou er niet komen. Zeiknat ben je als je tracht een foto te maken vanaf het bovendek. Zo veel regen en mist dat de bergen zelden zichtbaar worden. Af en toe lijkt het wat op te klaren en zie je de zwarte pieken uit de regen en mist optrekken, om binnen een paar minuten weer volledig te verdwijnen. Een totaal verregende trip. Reden om nog eens terug te gaan met mooi weer en een zak geld lijkt me.

The Catlins

Na de domper in Doubtfulsound wasten we de ellende weg in het bubbelbad van Invercargill. In de sauna werden we weer een beetje opgewarmd. Heerlijk nadat we uren in onze natte koude kleren in de boot, bus en auto hadden gezeten. We reden door naar Fortrose, het eerste dorpje van de Southern Scenic Route. We parkeerden onze Queen aan de rand van de regenachtig en stormachtige kust. Op regendagen als deze wordt je soms helemaal tureluurs. Tureluurs van het weer, stinkende natte kleren die maar niet droog worden en het leven in de cabine van onze van. Op een druilerige dag als de zou je het liefst thuis op de bank ploffen en onder een warme deken een filmpje kijken. Maar die luxe had onze Queen nét niet… De volgende dag besloten we het onstuimige weer maar te negeren en de Catlins Coastal Heritage Trail te vervolgen. Tijdens de roadtrip en wandelingen werden we beloond met een mooi landschap lijkend op de Nederlandse waddeneilanden. Verlaten stranden, sierlijke stukjes kust met vuurtorens, snel voorbij razende wolkenpartijen, grote logge zeeleeuwen en sierlijke en grappige door het water scheppende Lepelaars (Royal Spoonbills). Af en toe verrast door een stevige plensbui op onze kop. We reden naar Slope Point, het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland waar we blijkbaar 4803 km van de Zuidpool en 5140 km van de evenaar waren verwijderd.

De rest van onze tocht bracht ons langs de kust op plekken waar pinguïns gezien zouden kunnen worden. Tot nu toe hadden we in heel Nieuw Zeeland nog niet een pinguïn gespot, nouja op een dode pinguïn op de Ninety Mile Beach na. Al dagen waren we op zoek naar die ene pinguïn. Blue Penguin shelters en rotskusten met broedplekken hadden nog geen enkele pinguïn opgeleverd. Dan maar op naar de zeldzame Yellow-Eyed Penguin. Een van de meest prachtige, maar tegelijkertijd meest bedreigde pinguïnsoorten. Ondanks de verhalen van medereizigers dat ze relatief makkelijk te vinden waren, bleek onze pinguïn-mojo niet de beste. Speciale spotplekken ten spijt, geen Yellow-Eyed Penguins.

Jacks Bay & the search for the penguins

Een prachtige tocht over dirt tracks langs meren, estuariums, glooiende heuvels en klifkusten brachten ons bij Jacks Bay. Een mooi stukje klif en strand in een verder afgelegen en desolaat boeren gebied. We parkeerden op een strookje gras voor wat verlaten strandhuisjes. Dit was de plek waar Sophie, onze Britse vriendin op haar verjaardag een groep Yellow-Eyed Penguins had gevonden. Misschien dan toch een keer geluk? Enigszins zuur hadden wij de hoop al opgegeven dat we hier hetzelfde geluk zouden hebben. Diezelfde avond tegen beter weten in toch maar een wandeltocht over het strand, stiekeme hoop het beestje toch te vinden. Afdrukken van pinguïn pootjes in het zand? Pinguïn veertjes? Nee, alleen een dode pinguïn. Die vonden wij dan weer. Het was vloed waardoor we niet in het baaitje achter de grote rots hadden konden kijken. Morgen opnieuw proberen? Leon, vastberaden of eigenwijs was na het eten het strand al weer opgelopen. Met slippers als een heuse alpinist de rots beklommen en met succes. Want hoe klein ze van deze afstand ook waren, hij had ze goed kunnen zien. De Yellow-Eyed Penguins waren geen mythe meer, ze waren er echt! De volgende dag om 6.30 uur uit de veren om dichter bij te kunnen komen, maar stom genoeg is het opnieuw vloed en konden we opnieuw niet naar het kleine baaitje. Nog even powernappen en dan een stuk hardlopen, langs de meren en landbouw akkers en oude boerderijen. Een saaie rechte weg, maar typisch Nieuw Zeelands, nooit vlak maar altijd omhoog of omlaag. Met verzuurde benen terug in de baai. Leon was in geen velden of wegen te bekennen. Net de laatste hap yoghurt met muesli op toen hij met een grote grijns op zijn gezicht terug kwam lopen, ze zijn er! En eindelijk kon je in het baaitje komen! Gewapend met een camera rende ik vervolgens de verzuring weer uit mijn benen om zelf ook deze mooie beestjes van dicht bij te kunnen zien. Met blote voeten bijna tot aan je kont in het water om in het baaitje te komen. En ja hoor, daar zat hij, de grijze charmeur, een statige pinguïn die stoïcijns van het zonnetje aan het genieten was. Mission Y.E. Penguin accomplished.

 

Nugget Point

Nugget Point, gelegen aan het meest noordelijke deel van de Catlins, bestaat uit een grote rotsformatie met een fotogenieke vuurtoren op de tip van de rots. Het wordt omgeven door kleine rotsjes (de Nuggets van de vroegere goldfever in dit gebied) in het woeste zee. Dit iconische stukje Nieuw-Zeeland moest hoe dan ook worden vast gelegd op de gevoelige plaat. Met camera, (hand)statief, pastasalade en een klein thermosflesje rode wijn, klommen we stiekem door de prikkende doornstruiken de heuvel op voor het beste uitzicht op Nugget Point voor onze ideale foto. Nu was het wachten op de zonsondergang en het aankleuren van de lucht. Het bleek al snel een illusie om te denken dat we de enige waren met dit geniale idee. Even later kwamen namelijk Mel en Dominique, een stelletje dat we in Abel Tasman hadden leren kennen, vrolijk naar boven gelopen over een veel beter begaanbaar (doorn-loos) paadje. Super leuk en toevallig, samen genoten we van een slok wijn en het mooie uitzicht. De kans om helemaal los te gaan op de HDR fotografie. Het schieten van een landschap of scene met verschillende licht exposities, om die daarna met speciale software en Lightroom in elkaar te verwerken tot 1 foto. Al sinds China is dit Leon’s dag vullende hobby geworden. Soms zelfs 15 foto’s samen voegen om 1 HDR panorama te krijgen. De basis ook voor de bromance tussen JM en Leon als ze weer uren zitten te appen over de nieuwste HDR foefjes. Een fikse plensbui zorgde ervoor dat we snel weer naar beneden moesten en we ons richting de locale kroeg hebben verplaatst. Onder het genot van een pint bruin Nieuw-Zeelands bier verhalen en ervaringen uitwisselen met Mel en Dominique. Het zijn de mensen die je reis maken.

De volgende ochtend een nieuwe poging op het perfecte shot van Nugget Point. Om 6 uur ’s ochtends zaten we weer met zijn vieren boven op de berg, dit keer wachtend op zonsopkomst. De regen bleef weg en de opkomst van de zon leverde prachtige plaatjes op. Met zo’n uitzicht wil je altijd wel wakker worden.