New Zealand, How ya goin’?

Bye Bye Philippines, Hello New Zealand! Ik zou liegen als ik zei dat ik de laatste dagen in Manilla niet uitkeek om naar Nieuw Zeeland te gaan. Soms heb ik zelfs de uren afgeteld. De brandend hete zon in Manilla zonder een zuchtje wind, de verlorenheid en smerigheid van de sloppenwijken (die het merendeel van Manila vormen), de drukte en koopwoede in de Megamalls en de taxiritjes door het continu remmende en overvolle verkeer. Het had me in een ijzeren misselijkmakende greep gekregen. Ik wilde weg. Maar natuurlijk had ik meer dan genoten in de Filippijnen. We hadden een heerlijke tijd gehad aan de vele stranden en duikend in de meest prachtige zee vol koraal, vissen, Whale Sharks, White Tip Sharks en bovendien met hele leuke dive buddies. Het was goed voor Léon om oude vrienden en plekken terug te zien van vroeger, herinneringen op te halen, indrukken opnieuw op te doen en te verwerken. Voor mij een kijkje in zijn leven en ervaringen van toen. De tijd die hem in zijn vroege twenties misschien nog meer heeft gevormd dan dat ik van tevoren dacht.

The North Island Roadtrip: Auckland

Keurige straten met witgeverfde huizen in koloniale stijl, gemaaide gazonnetjes, schone frisse lucht en grote groene parken lachten ons tegemoet toen we Auckland binnen reden in de verdacht goed georganiseerde shuttle bus (mét Wi-Fi). Op zoek naar een hostel werden we enigszins gechoqueerd door de ontzettend westerse prijzen die men hier moet betalen voor een simpel stapelbed. Gelukkig kwamen we uiteindelijk uit bij Verandah’s. Het hostel was net zo duur maar had veel meer in petto dan alle andere hostels bij elkaar opgeteld. Gelegen aan het randje van een prachtig park. Fatsoenlijke kamers, een enorme tuin, hoge bomen, zacht tapijt, gebroken wit geverfde klassiek houten krakende deuren… Het voelde hier even een beetje als thuis. Een lieve kranige moeder/oma en haar 50+ zoon hadden de toko strak in het gareel. Ze wisten precies wat wij als vers aangekomen reizigers nodig hadden; namelijk een busje! Binnen enkele minuten hingen we aan de telefoon met een autohandelaar. De volgende dag hadden we meteen een afspraak met een wat knorrige handelaar met veel verstand van zaken. Na het uitzoeken van nog wat andere auto opties kozen we voor het aanbod van onze grumpy autodealer. De dag erna waren we in het bezit van onze eigen ‘High Maintenance Drama Queen’, onze campervan, de omgebouwde Toyota Lucida Estima met houten bedframe, opklapbaar tot eettafel. Eindelijk een huis gekocht. Let the roadtrip begin!

 

Piha

Na twee volle dagen klussen, poetsen en vooral heel veel inkopen doen voor de inrichting van ons busje waren we ‘ready to go’. Tijd om onze Drama Queen uit te testen en Nieuw-Zeeland te ontdekken. Piha ligt 40 km ten westen van Auckland was de perfecte plek om je hoofd even leeg te maken en Manila’s smog uit onze kleren te waaien. Ontspannen, met je voeten banjerend door het warme zwarte zand en springend door de wilde golven en genietend van prachtige zonsondergang over de woeste rotsen, zwarte zand en surfers wachtend op de perfecte golf. Perfecte golven waren er zeker, maar ook des te verraderlijk. De sterke onderstroom is hier zo berucht dat het zelfs een kopij van Bondi Beach Rescue heeft gekregen: de soap Rescue Piha. Toch maar niet voor ons om de eerste golven te trotseren.

 

 

 

 

 

 

 

 

Bay of Islands

Onze Queen, die zich verre van dramatisch gedroeg, doorstond de steile slingerende bergwegen goed en was klaar om naar het noorden te vertrekken. De tocht naar de Bay of Islands voerde ons door de binnenlanden van het Noordereiland. We passeerden veel boerderijen, landhuizen, tip-top georganiseerde natuurreservaten, wineries en overal fantastisch schone public toilets. Wat een westers land toch voor voordelen kan hebben… Onderweg kwamen we genoeg prachtige vogels tegen. Nieuw Zeeland dat miljoenen jaren geleden los is gekomen van het continent is beroemd vanwege haar vele vogelsoorten. Voordat de afgelopen 200 jaar mensen voorbij kwamen was er op 2 kleine vleermuisjes na geen zoogdier te vinden op dit eiland. De vogelspotter in Léon stond meteen weer op scherp. We maakten kilometers lange toeren over dirt roads: country style! Het rijden hier is wel even wat anders dan de A1-A2 en A-50 in Nederland. Prachtige kronkelende wegen langs baaien, kliffen, gouden zandstranden en groene heuvels met oeroude bossen.

In Paihia sliepen we aan het water, Léon kon er zwemmen en ik trok sinds lange tijd mijn hardloopschoenen weer eens aan. In de vroege morgen rende ik langs de klif over kleine kronkelpaadjes, dat gaf een goed en vrij gevoel. De zon in Nieuw-Zeeland is ontzettend fel en de wegen gaan continu stijl omhoog en omlaag. Een goede training, maar ook de perfecte mix voor oververhitting (en een knalrode kop) gelukkig was ik op tijd terug voor een ijskoude douche.

Ook onze eerste freedom-camp ervaringen. Gewoon je auto op een grasveldje aan het strand parkeren en de wijdverbreide public toilets met watertapjes zijn voldoende voor de rest. ’s Ochtends wakker worden met de eerste zonnestralen die door ons dakraam en prachtige roze gordijntjes naar binnen vallen. 10 stappen en dan wakker worden met een plons in de golven, afspoelen in het zoetwater stroompje en weer de weg op. Op naar meer Kiwi-activiteiten.

 

 

Zeilen met dolfijnen

Een dag aan boord van een zeil-catamaran op zoek naar dolfijnen. De boottocht voerde ons over het ruime water met verre uitzichten over de vele eilandjes. Het deed een beetje denken aan onze zeilvakantie met Monique en Lukas in Turkije. Onze ogen tuurden continu over het water in de hoop een glimp van deze mooie dieren te vangen. Na onze enigszins teleurstellende Thresher Shark hunt in de Filippijnen, waren onze dol-fijne verwachtingen vrij laag. We waren al bijna in de turquoise gekleurde baai waarin we zouden pauzeren toen plots een dolfijn vlak naast onze boot uit het water sprong. Niet veel later werden we omringd door een groep van zo’n twintig dolfijnen inclusief baby-dolfijntjes. Ze zwommen mee met de boot, haalden ons steeds weer even in en begonnen iets verderop met elkaar te dollen. Prachtig om te zien hoe ze door het water razen, met elkaar spelen, elkaar opjagen en soms met indrukwekkende sprongen de show proberen te spelen. Hoe snel het er ook aan toe gaat, niet één dolfijn valt buiten de groep. Ruim twintig minuten werden we omgeven door deze prachtige dieren. En als ik eraan terug denk kan ik, net als toen, nog steeds de lach niet van mijn gezicht afpoetsen. Het was ‘amáááázing’ zoals Doni en Karin zouden zeggen.

 

Diving the Poor Knights

De laatste stop voordat we de tour richting het noorden van het Noordereiland gaan maken. De laatste duikervaring mogelijk van deze wereldreis. Jammer genoeg 7x duurder dan een duik op de Filippijnen, maar volgens de legendarisch Jacques Cousteau een van de top-10 divesites in de wereld. Dan maar een week op water en brood, als we maar dit konden meemaken. En onze eerste cold-water dive. Brrr… Een of andere typhoon ver weg strooit echter roet in het eten. Golven van meer dan 3 meter is niet een pretje om 20km de Pacifische oceaan op te varen voordat je bij de eilandengroep The Poor Knights terecht komt. Volledig uit het niets een aantal rotsen die de beukende golven van de Pacific weerstaan. Doordat ze zo afgelegen zijn hebben ze een unieke flora en fauna. En door de subtropische EAC (East Auckland Current) is het een mengelmoes aan onderwaterleven. Een heel aantal geelgroen ogende duikers op de rit naar de eilanden zagen de 2m haai niet die langszij passeerde. Groengeel was Marleen ook totdat we het water in doken. 3 wetsuits en 10 kilo aan gewicht was er nodig om ons een beetje warm beneden te krijgen op een van de meest prachtige duiklocaties tot nu toe. Tegen de rotsen aan, terwijl de golven er met wit schuim tegenaan beukten, werden we zelfs onder water nog heen en weer geslingerd alsof in een wasmachine. Maar het heldere water, het onderwater oerwoud van kelps en de prachtige boog waar we doorheen doken maakten alle koude rillingen en zeeziekte weer goed. Ontzettend veel vissen, van blue Moa Moa tot en met gigantische snappers (1m+) waren bijzonder. Alleen de pijlstaartroggen met een doorsnede van bijna 2meter waren de kersen op onze duiktaart. Elegant zwommen er zeker tien door de archway van rots. Net onder en over ons heen. Het lijken net onderwater dinosauriërs. Meermaals moest ik aan mijn flippers worden getrokken om de terugweg niet te vergeten en een beetje op 1 nivo in het water te blijven. Want de deining smeet je soms bijna tegen de stingrays aan (liever geen Steve Irwin acties hier) of je zat ineens 5m hoger.

De tweede duik was zeker minder indrukwekkend, want de enige optie die de supermoderne jacht nog had was zich verschuilen in de grootste zeegrot die Nieuw Zeeland heeft. Meerdere jachten hadden er met gemak in gekund. En ondanks dat het water maar 19 graden was, vonden de tropische vissen die er met de EAC waren gekomen het er prima toeven tussen de walvisbotten en stuntende duikers die vanaf de jacht wel een sprongetje in het diepe wilden maken.

Misschien net zo goed was de derde helft. Jeroen Jongejans, de eigenaar van ons dive center was zeker niet verlegen om een babbel en al helemaal niet om een goed Nieuw Zeelands craft biertje. Wat mosselen zo groot als een handpalm erbij, en de dag was compleet.

Maitai Bay

Na de kater uitgeslapen te hebben op een strandje in de buurt in onze Drama Queen, op een regenachtige dag , op weg langs verschillende kleine vissersdorpjes en uithoeken van het Noordereiland om vervolgens over een landweg aan te komen bij Maitai Bay. Een grote DOC camping waar we tussen de schreeuwende brutale meeuwen vlakbij het strand overnachtten. De zon ging onder achter het heuvelachtige landschap en het stille strand had in de schemering een paarse mystieke gloed over zich heen gekregen. Twee jongens kwamen op hun paard zonder zadel over het strand galopperen, een paard sloeg op hol en verdween over de horizon, zijn vriend kwam hem rustig achterna. Over het strand snelden schoolekstertjes zich gepanikeerd voor ons uit, alarmerend omdat we hun territorium betraden. Even rustig in het zand zitten zat er niet bij, je werd meedogenloos onder handen genomen door alle midges.

De volgende dag manoeuvreerde onze Queen zich als een heuse wannabe 4×4 door zandwegen en blubber. We trotseerden kuddes met koeien en kwamen uit bij een langgerekt verlaten strand. We parkeerden en maakten een urenlange strand wandeling. Af en toe een verfrissende duik in hete water en een keer goed opgeschrikt door de sterke stroming. Toch maar niet meer snorkelen hier.

Cape Reinga en Sandboarding @ the Ninety Mile Beach

Een van de meest heilige plaatsen voor de Maori’s is deze noordelijkste punt van Nieuw Zeeland. De plek vanaf waar de geesten van de overleden Maori vertrekken richting hun Hawaiki. Hun hiernamaals. Niet alleen religieus een prachtige plek. Ook het feit dat er twee zeeen op elkaar botsen is spectaculair. Twee stromingen (Tasman zee & Pacifische Oceaan), twee golfrichtingen die uitmonden in een soort waterfront en tientallen gigantische draaikolken. Blijkbaar de speeltuin voor walvissen, al waren ze nu waarschijnlijk klaar met spelen. Het idyllisch vuurtorentje staat nu op de plek waar ooit James Cook, de ontdekker van Nieuw Zeeland (eigenlijk Abel Tasman, maar die ging niet aan land) en de stuk minder bekende Franse ontdekkingsreiziger Jean de Surveille elkaar passeerden tijdens hun ontdekkingen van Aotearoa. Ze zijn elkaar waarschijnlijk op enkele kilometers gepasseerd voor deze kust, maar jammer genoeg herinnerd iedereen Cook als de ontdekker, terwijl de Surveille er tegelijkertijd was. Interessant…

Nabij Cape Reinga ligt Tapotupotu Bay. Een van de mooiste DOC campsites van Nieuw Zeeland voor onze overnachtingen. Het busje stond geparkeerd aan de rand van de baai met prachtig uitzicht over de ruige rotsformaties en de zee die hier woest tegenop spat. Léon en ik werden tijdens ons pasta-diner zelf ook in zijn geheel onderdeel van een diner. Opgegeten door de muggen. In ons busje ontwikkelde Léon zich tot de ‘Mosquito-Slayer’. Ondanks de massale afslachting deden de muggen zich de hele nacht tegoed aan onze voeten en enkels. De volgende dag was het mug-verkeer wat afgenomen en vertrokken Leon en ik in de richting van de Te Paki Giant Sand-Dunes. Gewapend met een paar dikke sokken (het zand is bloed-heet) en een bodyboard beklommen we op het heetst van de dag deze duinen. De duin opklimmen was zwaar, maar des te gaver was het om in een rot-vaart met je buik op het board (al zandhappend) naar beneden de glijden. Na twee uur omhoog ploeteren en omlaag sjezen liepen we vervolgens in het rivierbed vijf kilometer naar ‘the ninety mile beach’. Met onze bodyboards nu over de ‘woeste’ golven en met een prachtig uitzicht over het uitgestrekte en verlaten strand.

 

 

 

Rage in Raglan

Onze dramaqueen is in haar element (ik laat in het midden welke ;-D). Ten minste, het drama aspect dan. Want daar was er genoeg van in Raglan. Na een lange dag rijden kwamen we ’s avonds aan in dit chille surfersstadje. De schemer was al gevallen, dus tijd voor een campsite. Nummer 1 bij het centrum, jammer genoeg vol. En nee, de parkeerplaats mocht ook niet. Dan maar naar de volgende stop in de heuvels rondom de prachtige rotskust met vele zwarte zandstranden. Genoeg plek, maar toch worden we gebounced omdat de plek is afgehuurd voor een huwelijk het hele weekend. Hmm. Dan maar het christelijke hostel. Maar meer uitgestorven kon het niet zijn. Laatste optie: een dronken surferdude backpackers. Maar ondanks een prachtige oprit met glowworms erlangs, slechts een half dronken reactie dat het vol zat. En nee, de parkeerplaats mocht ook niet. Ten einde raad, dan maar een parkeerplek ergens zoeken met public toilet. Public toilets die hier toch van uitzonderlijk goede kwaliteit zijn. Heel wat landweggetjes verder, Whale Bay gevonden. Bijna middernacht, en naast de paar andere campervans op het grasveld geparkeerd. Zelf het sms’je van mijn zus dat per toeval binnen kwam dat Roos, een vriendin van haar in Raglan woont, mocht niet baten. Daar was de nachtrust ook al gevallen. Dan maar onze eerste echte freedomcamping ervaring. 4.30u harde bonken op de ruit. En een viswijf dat ons met schorre stem per acuut wegjaagt. 200 dollar boete als we niet binnen 5 minuten weg zijn. En of we het bord niet hadden gelezen!?! Half slaapdronken m’n broek aangeschoten en nog een uurtje slaap gevonden in een baai verderop. Brak nachtje. Later Nele dat het een local was die het grasveld vrij wilde hebben voor haar early morning viswedstrijd. En oorveeg bord te herkennen toen we onze vergeten stoelen gingen ophalen. Grrr… Toch zowaar een eerste onvriendelijke Kiwi gevonden. Gelukkig een zeldzaamheid. Na een stranddouche op pad naar Roos en Maaike. Roos, vriendin van Laura en Maaike een goede bekende collega huisarts/mede-WESser. Beide met hun jonge gezinnetje een half jaar haar aan het werk. Klinkt erg aantrekkelijk, hier een jaartje waarnemen…

Na een dagje slenteren door het relaxe stadje, op naar de volgende etappe van onze Northern Kiwi Roadtrip: Roturoa en de mudpools