Kleurrijk Kunming

Ik moet eerlijk zeggen dat ik na alle Oeigoerse en moslim cultuur weer uitkeek naar het “echte China”. De vlucht naar Kunming ging via Urumqi, de eerste vlucht verliep gecompliceerd doordat ik naast een man zat met de aller-slechtste adem uit heel China, hij was zo vrij om in slaap te vallen en met open mond recht in mijn aura te ademen, bah. De tweede vlucht ging op wat turbulentie na een stuk beter. We kwamen aan bij ons guesthouse in Kunming, hip schoon en een beetje Frans aanvoelend. We hadden een heerlijke kamer met snel internet (echt een verademing na Kashgar) en fantastische douche.

Het luidruchtige Green Lake Park.

Na een ochtend luieren en een “Hollandse” uitsmijter met een heerlijke cappuccino liepen naar het green lake park. De luide muziek deed vermoeden dat hier een groot festival aan de gang was. Het bleek echter zo te zijn dat dagelijks alle pensionados uit Kunming hier komen om samen te dansen, te zingen en muziek te maken. In het park werd door honderden mensen gedanst op (harde) Chinese muziek. Vaak stond er iemand als “instructeurs” vooraan en na het starten van de muziek ontstond er een steeds groter groeiende dansgroep. De dansers en danseressen zijn allemaal minimaal 60 jaar oud en deden hun uiterste best om zo soepeltjes mogelijk de dansbewegingen van hun voorganger te kopiëren, de een bakt er niet veel van, de ander ziet er uit alsof ze altijd een geisha (de chinese versie hiervan) is geweest. Bijzonder om honderden, misschien wel duizenden ‘oudjes’ precies dezelfde pasjes en dansjes te zien uitvoeren. Soms Tai Chi, soms andere hippe dansjes. De gezichten van deze mensen zijn in opperste concentratie tijdens het dansen, na afloop van de dans, ontspant dit strenge gezicht en zien we de Chinezen ontspannen lachen en genieten.

Het is een bizar maar vermakelijk fenomeen om deze chinezen zo ongegeneerd bezig te zien. En eerlijk is eerlijk, het is wel gezond en gezellig om alle 60 plusser zo bezig te zijn. Ik raakte aan de praat met een van deze oldies, een man van boven de 70 die Chinese literatuur had gestudeerd en dagelijks in het park te vinden was. Hij hield ervan om met westerse mensen te kletsen, ook om zo zijn Engels te onderhouden. Het babbelen ging soepel en was vermakelijk, we spraken over de one child policy, de aanhoudende lente in Kunming (in de winter is het er niet kouder dan 20 graden) over de baby boomers in Europa en over dat we toch echt de across the bridge noodles moesten gaan proberen. Dat hebben Leon en in uiteindelijk gedaan in een oer-Chinese restaurantje. Het was even behelpen maar uiteindelijk hebben we met veel gedoe en aanwijzen onze across the bridge noodles gekregen, de soep was erg zout en pittig maar smaakte goed!

Die avond haastten we ons naar het Yunnan theater voor een dans en drum voorstelling van alle minderheden in Yunnan. Het was een groots spektakel, prachtige intense solo dansen, hysterische groepsdansen en een danseres met haar maan- en een pauwen dans. De manier waarop de solo danseres bewoog met haar armen en handen was fijntjes, precies en sereen. Zelfs zonder haar kostuum zou je herkennen dan ze een pauw imiteerde. Minstens zo bijzonder als de show was het publiek. Léon en ik hebben onze ogen uitgekeken.Er werden tientallen mobieltjes gebruikt tijdens de show, continue werden hier foto’s mee gemaakt met of zonder flits. De laserpointer van de beveiliging die dit probeerde tegen te gaan werd straal genegeerd. In onze stoelrij waren minstens drie mensen ongegeneerd luid aan het bellen. Mensen kwamen veel te laat binnen, mijn buurman stonk naar drank. Als klap op de vuurpijl bleef het hele publiek aan eind van de show oorverdovend stil. Er was slechts een mager (westers) applausje te horen. De chinezen hielden hun handen op hun schoot. Strakke Chinese gezichten verlieten de zaal. Een erg vreemd en ongemakkelijke situatie, achteraf gezien hoogst waarschijnlijk meer cultuur verschil dan iets anders.

 Tour-de-Dali en Erhai lake

De elektromotor geeft een continu zoemend geluid. Een rustgevend geluid terwijl we door het vruchtbare land van Yunnan op onze scooters een 140km rondje om het Erhai lake heen rijden. Misschien wel de eerste keer dat ik op een scooter zit. Ik kan me de laatste keer in ieder geval niet heugen. Je kan je voorstellen dat de eerste meters scooteren er kolderig uit hebben gezien. Ik wil niet weten wat de man die ons in handen-en-voeten Chinees instructies gaf dacht. Zijn grijns verraadde echter wel een hoop. De verbazing op zijn gezicht toen we duidelijk maakte dat Marleen een eigen scooter met helm wilde was misschien nog wel meer ‘priceless’. Maar dus toch op weg. Door het drukke verkeer van Dali Old Town waar de Chinese toerist in grote getale zich aan de standaard toeristische stentjes en winkeltjes vergaapt. Namaak-Pashmina shawls, vele soorten thee, glas dat als Jade steen wordt verkocht en hier en daar streetfood. Restaurantjes stallen hun vese ingrediënten uit voor de plastic-tafels eetgelegenheden. Een prachtige mengelmoes van bakken met levende rivierkreeftjes, smakelijk uitziende aubergines, levende padden (voor en padden-soep ofzo. Padden zo groot als 2 vuisten), vele groentes, vuurrode chili‘s, okra en allerlei soorten paddenstoelen. De lokale Bai-mensen geven het een nog kleurrijker geheel met hun lokale klederdracht.

We zoemen langs de rand van het meer. Slechts enkele stappen is het water verwijderd van de weg. Een stijging van 20 cm waterpeil, en de weg wordt een waterweg. Dat verklaard misschien ook dat de hele vallei tot aan de omringende glooiende bergen intensief gebruikt wordt voor kleinschalige landbouw. Overal waar je kijkt zie je vrouwen het land bewerken. Zelden loopt er een man door de velden met een Chinese strohoed op. Kleine akkertjes met sappig uitziende groentes, rijst en andere gewassen. Omgeven door heuveltjes en irrigatiekanaaltjes. De Bai vrouwen ogen trots. Staan niet echt open voor een mooie ansichtkaart-foto. Hun kleurrijke ‘tulbanden’ en de getekende bruine gezichten met groeven die zo diep zijn dat ze een arbeidersleven verraden. Prachtige gezichten.

We groeten Nihao en krijgen af en toe een vrolijke lach begeleidt met onbegrijpelijk Chinees terug als we door de gehuchtjes rijden. De huizen zijn uniek en prachtig. Spierwitte muren met grijze omkaderingen. Statig hoge, smalle gebouwen met de typische Chinese daken waar de randen omhoog krullen. Maar het zijn vooral de tekeningen op alle muren die prachtig zijn. Elk huis heeft wel een tekening van een Chinees landschap of van het beroep van de bewoner op de muur. De zwart-wit tekeningen zijn kunststukken op zich. De gehuchtjes tekenen prachtig af in groene vallei. Een heerlijke manier om zo het leven en landschap langs je te laten trekken en op je in te laten werken. Helemaal als er naast je een mannetjes hop komt vliegen. In prachtige kleuren, zwart-witte vleugels, kuif gestreken. Geluksmomentje. Sowieso is er voor het eerst sinds ons bezoek aan China ook mooie fauna te zien. Een fluweelblauwe meerkoet met rode snavel die nest op de oever tussen de vele waterhyacinten en lotusbladeren.

Het is soms “vol-gas” doorrijden om rond te komen. De vissers met hun netten vol zoetwater garnaaltjes achter ons latend. Op zoek naar ons oplaadpunt in Shuanglang. Ten minste, dat was de bedoeling. Uiteindelijk hebben we ons maar laten afzetten voor 10 yuan bij een lokaal vrouwtje om onze scooter-batterijen weer opgeladen te krijgen. Het was al een hele strijd om niet de gevraagde 20 yuan te hoeven betalen. Wij dachten dat haar 2 vingers in de lucht 2 yuan betekende voor de 1,5u opladen. Een prijs die redelijk is. Zij had toch echt andere gedachtes achter haar 2 vingers. Zij boos, wij ons belazerd voelend. Zo maken we het wel vaker mee hier in China. De 1,5uur opladen waren maar net genoeg om rond te komen. We passeren een klein tempeltje gelegen op een eilandje enkele tientallen meters hit de kust. Idyllisch. Het blauw-wit-rode gebouwtje uit de Qing dynastie is zo fotogeniek dat een stelletje in vol ornaat van trouwjurk en pak er een fotosessie voor houden. Het schouwspel met tientallen meeuwen ervoor die je met wat brood de lucht in kan krijgen maakt het plaatje compleet. Zo zien we wel vaker hier in Yunnan, stelletjes in klassieke witte trouwjurk en zwart pak die van de mooie plekjes die China rijk is een fotostudio maken. Ongedeerd door de vele lokale Chinese toeschouwers.

Jammer genoeg was de hele dag grijs en daarmee koud. Helemaal toen de zon eenmaal onder was werd het een kil ritje door het neon-verlichte nieuw-Dali. Met een batterij die het bijna begaf, dus zonder licht in het donker van de nacht en met een slakkengang van 15km/u ipv 45km/u op sluitingstijd het toch terug gehaald. Een warme douche in ons heerlijke hostel en een halve liter lokaal bier (er gaat volgens mij geen dag voorbij zonder de combi) geven een mooi einde van een nieuw avontuur.

Relax Shaxi

Stad van de Naxi. Een heel oud, houten stadje. Een stadje in de glooiende bergen van Yunnan en ooit van belang in een andere handelsroute die China rijk is geweest. De tea horse road. Handelsroute met India. Iets minder bekend, maar met name het boeddhisme is via deze handelsroute China binnen gekomen. Het is lastig te bereiken, en ondanks een paar uur opeen gepakt gezeten te hebben in een minibus, Marleen lekker wagenziek, zijn er toch opmerkelijk veel blanken in het houten bergdorpje. De dorpje ademt rust en het levenstempo is dat van een 3^e wereldland. Wat hout hakken, je lokaal geproduceerde groenten verkopen en rondwandelen met je koeien. De zorgen lijken te bestaan uit wat de pot vanavond gaat schaffen. De houten huizen met allerlei chinese versieringen, de afgebladderde platen van Buddhistische monsters ter bescherming van de inwoners doen bijna middeleeuws aan. Zo’n sfeer heeft het stadje met haar kinderkopjes plein en smalle steegjes. Je waant je inderdaad bijna in de tijd van de tea horse road, zoals de Lonely Planet al voorspelde. Veel tijd hebben we niet voordat we weer doorreizen naar Lijiang. Maar genoeg tijd om ook hier de lokale veemarkt te bezoeken. Een man die paardritjes regelt zit bij het eeuwenoude stenen boogbruggetje zijn pijp te roken. En na het verzoek of ik een foto van hem mag maken gaat hij gewillig zitten, poserend en onverstoord zijn pijp rokend. Een prachtig beeld en foto. Misschien nog wel fotogenieker zijn de vele kleuren van de groentes, fruit, chili’s en gedroogde zaden/kruiden die in de hoofdstraat vandaag verkocht worden op de markt. Het waterige ochtendzonnetje zet het in prachtig licht die de koopwaar nog meer doet schitteren. Het is stinkend druk met vrouwen met houten en rieten manden op hun rug die ze vullen met lokale koopwaar. Met handen en voeten kan je gesprekjes met de locals aanknopen en je zo toch te laten verleiden om wat kaki’s en mandarijnen te kopen. Of om een lokale pannenkoek te proberen die op een blik met een houtvuur erin gebakken wordt. Haar tanden bloot lachend als we van haar ongekarnde melk drinken.

 

Trektocht in de Tiger Leaping Gorge

Gewapend met onze dagrugzakken, snickers, vele liters water en warme thermokleding begonnen Léon en ik aan een tweedaagse wandeltocht in de Tiger Leaping Gorge, ten noorden van Lijiang. De Tiger Leaping Gorge is een gebergte met daartussen een van de diepste dalen, uitgeslepen door de Yangtze rivier. Op sommige punten is het hoogte verschil tussen de rivier en de bergtoppen meer dan 5 kilomete, dit geeft indrukwekkende uitzichten.

Een lange busrit bracht ons naar Qiatou, een dorpje vlakbij de upper-gorge. We raakten hier aan de praat met een Israëlisch stelletje, Rani en Naama. Het klikte goed en al kletsend beklommen we de eerste steile rotsen van de Tiger Leaping Gorge. Al snel werd het ons duidelijk dat we onze thermals beter achterwege hadden kunnen laten. De 28-bochten, stijl om hoog over rotsachtig gebied waren meedogenloos, helemaal in de brandende zon. Na 1,5 maand luieren, rondslenteren in China een x-aantal Tsingtao biertjes vielen de eerste kilometers niet mee. De Lonely Planet beschreef de ‘28 agonising bends’, en ‘agonising’ waren ze zeker. Gelukkig dat het gezelschap en uitzicht een goede afleiding van deze martelgang waren. De trektocht voerde ons langs een afwisselend landschap, ieder uur een ander uitzicht, het ene moment zanderig en kurkdroog, het andere moment werd je kletsnat tijdens het trotseren van de steppingstones onderaan een grote waterval. Ook als je de rivier niet kon zien hoorde je luide donderen van het water ver onder je, het brullen van de Yangtze tijger.
Die nacht sliepen we op een plek met uitzicht op het gebergte dat hoog boven ons de lucht in torent. We genoten die avond van een welverdiend drankje en een heerlijke barbecue. Uiteindelijk werd het een avond vol (gitaar)muziek (leons klassieke repertoire) en veel gelach. Een Tibetaanse man, enigszins aangeschoten wordt wat sentimenteel en zingt voor ons een lied dat hem doet denken aan Tibet. Jerry, de manager, is ondertussen aan het feesten met zijn eigen vrienden en rolt later moment stomdronken van de trap. Na een goed glas Chinese wijn, en toch nog een extra biertje (opengemaakt door de Tibetaan die de dop van het flesje heeft afgebeten) liggen we die nacht op een elektrisch verwarmde deken en slapen we als een roos.

’s Ochtends wachtte ons een goed bergontbijt; rice porrige met honing. Dat komt overeen met rijst die te lang in te veel water is gekookt met een kleine theelepel honing om het nog een klein beetje smaak te geven. Met lange tanden aten we het op en continueerde we onze wandeltocht. Uren lang daalden we af richting de Tiger Leaping Stone, de plek waar ooit een tijger van de ene naar de andere kant van den Yangtze rivier zou zijn gesprongen. Zodoende ook de naam, Tiger Leaping Gorge. Eenmaal beneden aangekomen genoten we voldaan van het uitzicht en de verwoestende geluiden van de rivier die hier langs de metersbrede en hoge Tiger Leaping Stone raast.

De weg terug omhoog was een van de meest bizarre stukken die we hebben afgelegd in china. Na het opklauteren van een aantal rotsformaties kwamen we namelijk uit bij een 30 meter hoge ladder die verticaal tegen een bergwand staat. Het aantal traptreden was duizelingwekkend. In opperste concentratie, bang om ons per ongeluk verstappen bestegen we deze meedogenloze trap. Na heel wat inspanning en (angst) zweet bereikten we de top van de ladder en stonden we weer op stevige grond.