Yangshuo

Yangshuo en de daar gelegen Karstgebergten wordt door veel Chinezen als een van de meest sprookjesachtige delen van China beschouwd. En terecht, het gebied heeft iets magisch. Na een onstuimige reis vanuit Lijiang, via Kunming en Guilin, kwamen we na een busrit met hobbels, bobbels, potholes aan in een dorpje vlak bij Yangshuo. Het was al donker geworden en het enige wat we in het maanlicht zagen waren de grote kegelachtige gestileerde grijs-zwarte bergen die gehuld waren in een sluier van mist. We sliepen in de Giggling tree, een prachtig Guesthouse midden tussen de rijstvelden en de groen begroeide kalkstenen bergen. Na het ruige Noord-Westen nu een stukje thuis in de Giggling Tree. Een Nederlands gerund Guesthouse met een ontspannen familiesfeer, patatje oorlog, stamppot en een oer-Hollandse fietsverhuur met foto-routebeschrijvingen. Zelfs een vrolijk en vriendelijk Nederlands sprekende Chinese Lucy die daar al acht jaar in de bediening werkte. Een aantal oude aangeschakelde huisjes die gepacht worden van de locals door Karst, Pauline en hun twee kinderen (blond jochie van 9 en Ethiopisch geadopteerde kleuter die de courtyard als speeltuin hebben). Een fantastische draaiend verblijf, mede door de diverse Nederlandse managers die ieder jaar het team komen versterken. Dit jaar zijn het Ruben en Anne. Een jong stel dat zorg draagt voor het reilen en zeilen van het Guesthouse en elk moment klaar staan voor een gezellige babbel met de gasten. Voor de week dat we hier zijn prettig gezelschap om ervaringen mee te delen en een filmpje te kijken.

De afgelopen dagen fietsten we langs prachtige bruggen, rijstvelden, wateren, Karst bergen en oude wijkjes. De ongerepte rust die hier heerst is om van te genieten en meer dan eens waan je jezelf in het China van 100 jaar geleden. Tijdens een stop om foto’s te maken bij een van de meertjes slenterde een oude man in traditionele klederdracht voorbij met twee jonge kalveren. Hij groette ons hartelijk. Zijn gezicht was getekend door hard werken en de Chinese zon. Hij gaf ons een aantal mandarijnen die in grote getale langs de weg aan kleine bomen groeien. Geen mandarijnen zoals wij ze kennen, maar zo groot/klein als een grote bonk (=knikker voor de onwetenden).

We doorkruisten al fietsend een karper kwekerijen en kwamen uit bij de dragon-bridge midden in een levendig dorpje. Een fotogenieke oude brug over de rivier die zich door het Karst gebergte heeft geslepen. Natuurlijk weer een fotogeniek bruggetje waar een bruidspaartje klaarstond voor een fotoshoot. Ogenschijnlijk zonder veel plezier kregen ze een huwelijksfoto-shoot. De fotograaf deed zijn best, zat gehurkt boven op het randje van de brug (best gevaarlijk) hij lachte (hij wel) en probeerde iets van passie van het stel vast te leggen, ik vraag me of dat echt is gelukt. Na een eigen foto shoot dronken we even later aan het water een lokaal biertje uit een koffiemok en genoten we van het uitzicht.

Een aantal dagen later zitten we op een bamboevlot. Een local staat achter ons en steekt met een lange bamboestronk zich een weg door het water van de rivier. We varen voorbij een prachtig schouwspel van natuur en lokale nijverheid. Een deel van de magie gaat echter verloren door het grote aantal toeristen en bootjes dat zich om ons heen manoeuvreert. Soms worden we uitgebreid bekeken en besproken door de rijke Chinese toeristen die zich meer aan ons lijken te vergapen dan aan de natuur en het prachtige uitzicht. Een watergevecht hier en daar met een andere bamboevlot vaarder en een tiental watervalletjes brengt wat actie in de vaart. Maar al met al een heerlijk ontspannen tocht.

Léon was “craving” voor wat hard core landschapsfotografie dus we trokken per scooter verder de omgeving in op zoek naar the picture perfect scenery. Al navigerend en regelmatig stoppend om van het uitzicht te genieten en veel foto’s te maken reden we naar He Bao Shan. Onderweg passeerden we vele kleine dorpjes en reden we over een geasfalteerde slingerweg langs duizenden mandarijnenboompjes. De geur van deze vruchten was doordringend zoet maar fris. De plantages op de heuvels waren vaak grotendeels ingepakt in plastic om zo de boompjes en vruchten te beschermen en warmte te geven. Ondanks dat plastic natuurlijk per definitie niet mooi is zorgde het lage licht wel voor een mooie weerkaatsing van het licht op de plastic heuvels. Met soms flink doorgassen om de steile heuvels op te komen bereikten we na een korte klim te voet het uitzichtpunt van He Bao Shan. De omgeving is hier overweldigend mooi. De beelden spreken voor zich. Op de terugweg werd het snel donker. De mandarijnen geur was nog sterker en begon zich zelfs af te zetten als een plak-laag op onze huid. Terug in Yangshuo zetten we onze (vrij belachelijk uitziende) fietshelmen af en stappen we een lokaal restaurant binnen voor wat heerlijke vis.

Shanghai Skyline and Some old Friends

De laatste week China is aangebroken en we zijn in Shanghai. Na een treinrit van 22 uur, een nacht hard-sleeping naast de recordhoudster snurken, kwamen we brak aan in deze miljoenen stad. Shanghai kent meer inwoners dan heel Nederland en tussen alle chinezen hebben zich in de loop van de jaren 120.000 expats genesteld. Shanghai voelt aan als een kruising tussen het westen en China, en dat pakt goed uit, vooral in het oude gedeelte van Shanghai, the French concession. Vroeger was het hier te doen, letterlijk en figuurlijk. Eerst met name een Rosse buurt vol prostitutie, later steeds meer handel, economie, geld, Amerikanen, Britten en Fransen. Nu is het nog steeds een hot-spot, the place to be. De Westerse gebouwen zijn blijven staan en is een gekke mix ontstaan tussen Chinese hot-pot restaurantjes en Franse boetiekjes. Statige herenhuizen, Irish pubs, tapas en wijnbarretjes in brede straten/ lanen waarlangs prachtige grote platanen groeien.

Aan de rand van deze wijk, spreken we af met Ellen en Stan. Ellen is een vriendin van mij van vroeger. De afgelopen jaren heeft ze de pabo gedaan en antropologie gestudeerd en is precies een jaar geleden met Stan naar het buitenland vertrokken richting Zuid-Oost Azië. Tijdens een Chinese detour zijn ze in Shanghai blijven plakken en werken nu al meer dan een jaar als Engels docent op een private school.

In een korte week Shanghai neemt Stan ons mee naar een chique restaurantje boven op de top van een van de oudste gebouwen van Shanghai, een oude kerk aan de rand van Peoples park, een prachtig uitzicht. We flaneren over Nanjing Lu, de straat waarlangs heel Shanghai is opgebouwd. De straat is groot, pompeus en doet in deze vrieskou ook meer aan New York denken dan aan Beijing. Bij het zien van de skyline vanaf de Bund valt mijn mond even open van verwondering. Ongelofelijk dat een beeld gevuld met hoge torens, wolkenkrabbers en neonlicht zo prachtig kan zijn. Het lage zonnetje aan het eind van de middag schijnt een gouden gloed over een van de hoge torens, de weerspiegeling in de glazen ramen gaat vloeiend over in het water van de Huangpu rivier.

Ellen introduceert ons aan het expat leven in Shanghai, na een bezoek aan een kleine Dali tentoonstelling neemt Ellen ons mee naar Pudong. We lopen langs de duizelingwekkende wolkenkrabbers, flessenopeners en torens die iconisch zijn voor de skyline. Op de 50e verdieping genieten we van een cocktail van rokerige Whiskey en Amaretto. Chique en decadent, maar het uitzicht op een verlicht Shanghai is prachtig.

We worden uitgenodigd op een feestje van een fiets club die gesponsord wordt door de spinningschool waar Ellen sinds kort ook lessen geeft. Onze smaakpapillen vieren een klein Europees feestje wanneer we na 2 maanden lokaal Chinees eten genieten van een royale kaasplank en een glas echt goede rode wijn. Avond wordt snel nacht en het is bijna ochtend wanneer we in de taxi kruipen naar ons hostel. Het was een goede avond waarvoor daarna een dag Starbucks-hangen met chocomuffins nodig was om enigszins te herstellen.

Leon en ik voelden ons erg welkom en hebben genoten van Shanghai, de gastvrijheid en het enthousiasme van Ellen en Stan, de grappen, plagerijen en verhitte discussies met ook Oskar en Maxime. Heel leuk om aan het eind van onze China Tour van gedachten te kunnen wisselen met mensen die er al 1-6 jaar wonen. Ellen en Stan, dank jullie wel. En Shanghai, je ziet ons zeker nog eens terug!