Beijing

In een donkergrijze nacht kwamen we aan in Beijing. Na een vlekkeloze vlucht werden we, na een rit door rood neon-verlicht Beijing, om 1.30u ’s nachts afgezet in een donker straatje achter een tempelboog. Na (waarschijnlijk) een Chinese succeswens was de chauffeur terstond verdwenen en restte ons heel veel onbegrijpelijke, onverlichte Chinese tekens op muren. Godzijdank troffen we meteen de Chinese gastvrijheid in een koopman op een elektrische bakfiets met zijn straateten. Op weg naar huis. Met handen en voeten en druk wijzend op de Chinese teksten in onze Lonely Planet kwamen we dan toch aan bij ons bloem- en plantrijke hostel. Missie 1 geslaagd.

Na een goede kop koffie in ons hippe hostel trokken we de hutongs (wijkjes) in. Beijing is een 5000 jaar oude stad en het politieke en culturele hart van China. Het heeft dus een rijke geschiedenis die terug is te zien in smalle straatjes van de hutongs, de spectaculaire paleizen, tempels en parken. Daar tegenover en tussendoor staat een Beijing met een snelgroeiende economie en wolkenkrabbers die de skyline omarmen.

” In het cafe keek ik naar buiten waar ik jonge hippe chinezen in grote getale de straten door zag denderden. Allen hadden ze een smartphone in de hand en.. een plastic plantje op hun hoofd..?! Wat is dit nu weer, zit er een diepere betekening aan dit rare fenomeen? Ik hoorde via via dat het iets te maken heeft met tonen dat je een tweede, derde of vierde kind bent van een gezin bent en hiermee laat zien dat je toch welkom bent in China. Of zou het iets te maken hebben met de nationale vakantie/feest week? Bij navraag aan een local: “No, it’s just that last year we all had cat-ears on top of our head.. and now this plant is very trending”.

Tian’anmen square 

De iPhone stappenteller heeft overuren gemaakt vandaag. Rondje Peking is net anders dan een rondje Nijmegen. Eigenlijk stond de wandeling rond de verboden stad al gelijk aan een rondje Nijmegen, waarmee we uiteindelijk op het plein van de hemelse vrede uit kwamen. Het grootste plein van de wereld aldus de Lonely Planet. In ieder geval een bizar plein en alleen daarmee al het bezoeken de moeite waard.

De zon daalde en liet haar lage licht over de gezichten van de marcherende wachten vallen. Jongens van amper 18 jaar oud met te grote communistische militaire petten op. Afgewisseld door jongens van een soort geheime dienst. In zwarte pakken, zwarte zonnebrillen en een wit blousje. Krampachtig proberen de passen van 75cm in acht te nemen. Het plein is omgeven door gigantische Chinese overheidsgebouwen waar veel van te vinden is. Grote rode letters op de gevels wat zo’n beetje het enige zegt over wat er achter de façades zich afspeelt. Imposant maar ook ontastbaar. Met het wakende oog van Mao Zedong vanuit zijn Mausoleum over het plein met haar bewogen verleden.

Chinese muur

In de vroege ochtend stapten we samen met 20 andere westerlingen in een bus naar de Chinese muur tussen Jin Shan Ling en Si Ma Tai. Een 3 uur durende rit door uitgestrekt stedelijk gebied voerde ons richting dit prachtige gedeelde van de muur. De reisleidster was “one of a kind Emily” die bedoeld en onbedoeld erg grappig was. Op de eerste traptreden van de muur raakten we al snel aan de praat met een Britse tweeling (Jon and Jo) en twee zusjes uit Jersey. Na 5 torens nog tussen de Chinese toeristen gelopen te hebben waren daarna de overige 17 torens en muur voor ons alleen om te beklimmen en te bedwingen. Soms met handen en voeten om de steile, ongelijke en afgebrokkelde treden op te klauteren. In een glooiend berglandschap gelegen wereldwonder. Zo ver als het oog rijkt een lijn die over de bergkammen meedeint. Je kan je voorstellen dat zelfs Dzjengis Khan onder de indruk moet zijn geweest. Eeuwenoud en eeuwig indrukwekkend.

Met onze groep kersverse Britse vrienden trakteerden we onszelf die avond op een heerlijke octopus-barbecue, onze meest dappere keuze uit een aanbod van zeepaard-, schorpioen-, slang-, meelworm- en spin-on a stick lekkernijen van de nachtmarkt. Na een geurrijke portie noodles waren we klaar voor een nacht op stap in de kroegen van Beijing waar je wordt overdonderd door neonlicht, knalharde muziek en oneindig veel live bandjes die met veel Chinese passie en vooral heel veel decibels elkaar proberen te overstemmen.